دوران پیری
روح اله واصف
به گزارش تاسیسات نیوز، یادداشتی که مطالعه میکنید سرمقاله هفته نامه تاسیسات نیوز شماره ۱۳5 میباشد.
همکاران عزیز سلام و خداقوت
چند سال پیش که برای اجرای پروژه‌ای جلسه داشتیم از طرف کارفرما همکاری به ما معرفی شد که قرار بود به کار ما نظارت داشته باشد. ایشان پیرمرد با سوادی بود که حدود 70 سال سن داشت و آثار پیری بر ایشان نشسته بود. پس از جلسه و رفتن وی این امکان فراهم شد که از دوستان ایشان اطلاعاتی بگیرم.
مطلع شدم که ایشان دارای خانه و مکنت مالی خوبی بوده است اما به دلیل بدهی پسرشان مجبور به فروش تمام زندگی خود شده است و اکنون برای امرار معاش در مترو ناظر است. لذا هرروز باید صدها پله را پایین برود تا به محل کار خود برسد!
خود من که چندی پیش برای بازرسی گاز به ساختمانی رفته بودم برای دیدن دودکش از خرپشته بالا رفتم. درحالی‌که باران و رعد و برق حاکم بود و فکر می‌کردم که اگر پایین بیفتم چه بر سر من خواهد آمد.
بسیاری از ما و همکاران ما در شرکت‌های مختلف کار می‌کنند و حق بیمه‌ای که پرداخت می‌کنند برای پایه حقوق یا کمی بالاتر است. به راستی اگر امروز کسی بازنشست شود و حقوق وی حتی دو میلیون تومان باشد چگونه باید در این سنین بالا و با این هزینه‌های کمرشکن درمان، عائله‌مندی و … امورات خود را رفع و رجوع کند؟
فراموش نمی‌کنم که مرحوم منصف با آن همه سابقه کار می‌گفت :این خانه را 30 سال پیش خریده‌ام و به‌جز آن چیزی ندارم! بارها پیشکسوتان طراحی به من گفته‌اند که اگر فقط طراحی را پیش ببری وضعت در حد بخور و نمیر خواهد بود.
من قصد ندارم در این کوتاه‌سخن به اوضاع درآمدی مهندسان بپردازم. اما مشکل بزرگ این است که برای سنین کهولت ما هیچ‌کس و هیچ ارگانی برنامه ندارد و خود ما هم کاری نمی‌توانیم بکنیم. چگونه است که ما برای هر تجهیزی در طراحی خود یک رزرو می‌گذاریم تا بهره‌بردار در صورت خرابی لحظه‌ای به مشکل نخورد اما برای پیری خود رزروی نداریم؟ آیا سازمان نظام‌مهندسی نمی‌تواند با دریافت مبلغی و یا با سپرده‌گذاری بخشی از درآمد خود که حاصل دسترنج من و شماست برای روزهای سخت پیش روی همه ما تمهیدی بیندیشد؟ آیا نمی‌توان صندوقی برای بازنشستگی ما تدارک دید که البته قابل دستبرد نباشد؟
باور کنیم که همه کار شدنی است اما به‌شرط آنکه ابتدا مشکل مطرح شود! این مشکل بزرگ هنوز دیده نشده است زیرا مهندسان مشاور انسان‌هایی صبور و بی‌ادعا هستند که فعلاً نگران امروز خود هستند. امروزی که تا چند ساعت دیگر تمام می‌شود و فردا را هم که هنوز ندیده‌ایم!
تا بعد!
انتهای خبر