ایستگاه‌ها

روح اله واصف، مدیر و سردبیر پایگاه خبری تاسیسات نیوز: به نام خدا، هرسال با صدها امید و آرزوی خوب آغاز می‌شود و تقارن تولد مجدد طبیعت با شروع سال برای ایرانیان حادثه‌ای خوش است و ایرانیان به فال نیک می‌گیرندش که حال نکو در قفای فال نکوست. اما این آرزوی رندانه حافظ همیشه چنین راهی را نمی‌پاید.

امور انسان‌ها به خودشان واگذاشته شده است و تدبیر مدبران لازم است تا احوال خوش بماند و گذران عمر شاد. اگر تدبیر باشد ولی مدبرانه نباشد و یا مدبران به تدبیر نپردازند صدها فال نیک قلندران و آرزوی بلند طلعتان به جایی نخواهد رسید که حال هیچ قومی تغییر نخواهد کرد جز به دستان خودشان.

حال نکو نیز همیشه بر یک مدار نخواهد ماند. این سنتی از سنن الهی است که با هر سختی آسانی است. در یک سال همچنان که اتفاقاتی تلخ چون فوت هم‌وطنی رخ می‌دهد تولدی نیز بوده است، طلاقی یا ازدواجی، باختی یا بردی. باید پذیرفت که هیچ سالی همیشه و برای همه خوب نیست همانگونه که به‌صورت مطلق بد نیست. مهم آن است که قطار زمان به‌سرعت درحرکت است و باید به ایستگاه‌هایی برسد. در برخی بیشتر متوقف می‌شود تا مسافران پیاده شوند و حالی عوض کنند. اگر زود بجنبند لذت بردهاند و اگر از فرصت استفاده نکنند راه برقرار است. رخوت و ماندگی در صندلی‌های قطار و نگاه کردن بی‌هدف به مناظر در حال گذر، تنها راه گذران وقت نیست. این هنر ماست که قدر ثانیه‌های عمر خود را بدانیم. عمری که به همه انسان‌ها اعطا می‌شود تا به‌قدر کفایت از آن بهره برند. همان عمری که در اختیار ابوعلی سینا یا پروفسور حسابی و یا مهندس منصف بوده است. ما با این عمر چه کرده‌ایم.

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

که گر مراد نیابم به‌قدر وسع بکوشم

شکفتن گلی زیبا در یک باغ گل چندان عجیب نیست؛ اما دیدن گلی در کویری خشک عجیب است. اگر اوضاع اجتماعی و اقلیم کسب‌وکار در کشور ما حال مساعدی ندارد چاره‌ای نیست جز آن‌که چون گیاهان اقلیم‌های خشک و گرم لباسی از خار بر تن کنیم و برگ‌ها را کوچک کنیم و همت کنیم که اگر طبیعت با ما نامهربان است هنوز اما جان در تن ما هست تا کویری را به گلستانی بدل کنیم. سخت است ولی شدنی است. چنان‌که پدران ما پس از هر حمله دشمنی به این خاک دوباره آن را ساختند و پس از هر قحطی و زلزله‌ای قد علم کردند که ایران باید بماند و مباد بر تن من که ایران نباشد.

سال نو مسیر نوی قطار ماست. راه در پیش و ایستگاه‌ها برقرار. همت کنیم و این باغ پرثمر کنیم که عمر برف است و آفتاب تموز. نقشه راه را علامت می‌زنیم: ایستگاه قدم زدن، ایستگاه غذا، ایستگاه نماز، ایستگاه خرید کتاب و شاید ایستگاه پیاده شدن.