دستان نغمه ساز

روح اله واصف – مدیر و سردبیر پایگاه خبری تاسیسات نیوز: به نام خدا، همکاران گرامی سلام و خدا قوت؛ در دنیای حرفه‌ای امروز، افراد یا شرکت‌ها و یا حتی دولت‌ها در تعاملی دایمی با هم برای حل مشکلات مشترک سعی می‌کنند با تشکیل گروه‌هایی به هم‌افزایی برسند. جامعه مهندسان تاسیسات آمریکا، انجمن تبرید اروپا، اوپک، اتاق بازگانی، سازمان ملل متحد و نام‌های آشنای دیگر در دنیای سیاست، اقتصاد، دانش و مانند آن‌ها نمونه‌هایی هستند که نشان می‌دهند جامعه بشری نیاز به تعامل در عین رقابت دارد.

رقبایی که در بیرون اتاق‌های جلسه در تلاش برای پیروزی بر نفر نشسته در کنار خود در جلسه هستند گرد هم می‌آیند تا جاده‌های صعب‌العبور را هموار کنند. سندیکاهایی با قدمت بیش از صدسال در جهان وجود دارند که با همفکری اعضای خود برای فرداها برنامه‌ریزی می‌کنند و حتی گاهی با هم قرار می‌گذارند که پروژه‌ای بزرگ را تقسیم کنند. یعنی شراکت را هم در قالب سندیکا می توان تعریف کرد.

در سال‌هایی که ایران در ریل توسعه قرار گرفت و تیم عالیخانی، ابتهاج و فرمانفرماییان دهه طلایی معاصر ایران را رقم زدند پیمانکاری در کشور ایران شکل گرفت و لزوم وجود شرکت‌هایی در بخش خصوصی که بتوانند به‌واقع از کاه، کوه بسازند و یا حتی کوه‌ها را به کاه مبدل سازند به‌خوبی حس شد. لذا باوجود شرکت‌های پیمانکار خارجی که هم قدمتی کهن‌تر و هم توان علمی و فنی بیشتری داشتند، نهال‌هایی قد برآوردند که میوه هریک پروژه‌های بزرگی برای بهره‌برداری شد. سخن از سدها، شهرک‌ها، اتوبان‌ها، خطوط انتقال سوخت و انرژی و هرچه که برای یک جامعه متمدن لازم بدانیم است.

بیش از نیم‌قرن فعالیت در کشور ما یعنی دیدن دولت‌هایی کاملاً متفاوت در دوران پهلوی و پس‌ازآن در دوران جمهوری اسلامی. یعنی کار با دولت‌هایی تکنوکرات، بوروکرات، فرهنگی و یا حتی جنگی. این شرکت‌ها در زمان وفورِ دلار ساخته‌اند، در دوران جنگ تحمیلی ساخته‌اند، در دوران سازندگی ساخته‌اند و هنوز هم می‌سازند. آن‌ها هیچ گاه از ساختن دست نکشیده‌اند و دامن خود از عرصه آبادانی بر نچیده اند.

سندیکای شرکت‌های تاسیساتی و صنعتی ایران درحالی شصت و یکمین شمع کیک خود را فوت می‌کند که کشور ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند به آنان است. پیرمردانی موسپیدکرده که هر تار موی سپید آن‌ها نشان از هزاران مترمربع پروژه است اکنون به آرامی برجای خود می‌نشینند و صحنه یکتای هنرمندی خود را ترک می‌کنند. صحنه پیوسته به جاست و آن‌ها نغمه خود را خوانده‌اند ولی نباید بروند. ایران خسته ما نیازمند هزاران کیلومتر جاده و ده‌ها شهرک جدید و صدها ساختمان مهم جدید است که باید با دستان توانمندی ساخته شود که سال‌ها بر زانوان قدرتمند این عزیزان تکیه کرده و یا علی گفته است. این دستان نیازمند عصا یا یاری دولت نیستند. این دستان می‌خواهند که برای به صدا درآمدن نواهایی آسمانی از آن‌ها استفاده شود. همین!

قدر آنها را بدانیم. هر انسانی تنها دو دست دارد!