«خفتگیری» با صرفِ  مازوت در تاریک و روشن معابر کرونایی!

تاسیسات نیوز: مهری بهزادپور: آلودگی هوای تهران در فصل زمستان، جزئی لاینفک از زندگی پایتخت نشینان شده که گناهِ آن تا کنون به گردن، بنزین و موتور و تعداد زیاد خودروهای فرسوده انداخته شده بود.

اما گویا «کرونا» موهبتی بود که نمی دانم از کجا نازل شد تا ظرفیتهای ناشناخته بسیاری را بشیناسیم! یکی از این ظرفیتها؛ ” شناسایی عاملِ اصلی آلودگی هوای تهران بود” .

وعده قرص و محکم مسئولان برای تامین گاز و برق زمستانه، دلِ خیل عظیم کرونا زده پایتخت نشینان را گرم  کرد که امسال با وجود نبودِ حجم وسیع دانش آموزان و وسایل حمل و نقل آنها و همینطور تعطیلی برخی از مشاغل و … ، هوایی بدون آلودگی و آسمانی پاک را در پیش روی خواهیم داشت.

اما کسب مقام دوم آلوده ترین شهر جهان در زمستان کرونایی سال ۹۹، علامت سئوالی بالای سر تهرانی ها ساخت که پاسخ آن به زودی معلوم شد.؛ مقصر اصلی آلودگی «مازوت»!

استفاده از سوخت مازوت در چند نیروگاه در سال گذشته و پی گیری های رسانه ای به این ختم شد که؛ معضل استفاده از مازوت در نیروگاه ها حل شده و از این پس این مشکل وجود نخواهد داشت!

اما آلودگی هوای امسال ناشی از استفاده از سوختِ مازوت، نه تنها در سال جاری کم نشد بلکه اعلام وضعیت «بالاتر از خطر» برای تهران این سئوال را برای همگان ایجاد کرد که؛ توان مدیریتی برای معضل آلودگی هوای پایتخت موجود نیست؟

 تا کی باید حل بحران های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی کشور را به دست مردم همیشه در صحنه سپرد؟ دعا کنیم که باران و بادی بیاید که آلودگی هوا برود…

 خانه نخریم تا خود به خود ارزان شود… نخود بخوریم تا موز ارزان شود!! پس جای مدیریت و اعمال سیاستهایِ حل بحران در کجای این چالش ها قرار دارد؟

افزایش ناامنی در سطح جامعه و بیشتر شدنِ خفت گیری و سرقت از منازل و … شاید یکی از تبعات افزایش مشکلات اقتصادی باشد که خیلی از افراد به ناچار به آن روی آورده اند.

اعلام خاموشی معابر و یا یک در میان روشن کردن چراغ های معابر، شاید فرصتی باشد که در دل تهدید کرونا و آلودگی هوا نصیب سارقان و خفت گیران کرده است تا عایدی خود را از این سفره بگیرند!

کرونا و آلودگی هوا و الزام در کاهش وسایل گرمایی برای کمتر استفاده کردن از «مازوت» و راهکار خاموشی معابر، چرخه ای است که شاید برنده نهایی آنها سارقان و خفت گیران باشند!

حل مشکلات کشورمان به راستی نیازمند نگاهی جامع و مانع است که مجبور نشویم ، مانند سیاست یکی در میان خاموش کردن چراغ معابر، سوار بر نوسانات تصمی گیری مدیریتیِ بدونِ تفکری شویم که جان و مال مردم را به خطر می افکند.

ترویج فرهنگ صرفه جویی مسلماً اصلی مطلوب است که مخصوصِ زمان و مکان خاصی نیست، اما تامین امنیت  مالی و جانی مردم نیازمند دقت در برهه های خاصی است که «دوره شیوع کرونا» از جمله آن برهه ها خاص به شمار می آید.

تصمیم گیری قبل از بحران و پیش بینی و ارائه راهکار، مختص مدیرانی است که در سطوح مختلف مدیریتی در هر کشوری مشغول فعالیت هستند، و درخواست راه حل برای هر چالش، مطالبه ای است به حق از طرف کسانی که از طرق مختلف آن مدیران را انتخاب کرده اند و امید بسته اند که راهٍ توسعه اقتصادی و رشد کشور را هموار کنند، امیدواریم که امیدِ  مردمی به یاس و نومیدی به گل ننشیند.