الگوسازی ساختمان سبز

متأسفانه علیرغم وجود قوانین و آیین نامه‌های متعدد در حوزه انرژی، در صنعت ساختمان هدررفت انرژی در کشور ما بسیار زیاد بوده و یکی از دلایل عمده هدررفت انرژی در بخش ساختمان است. این مسأله را از دوجنبه می توان بررسی کرد. اول اینکه معماری و نحوه طراحی ساختمان در هدررفت و یا کاهش مصرف انرژی نقشی بسزا دارد. شاهد هستیم که طراحان شهری و معماران به ندرت در مراحل انتخاب برای تعیین موقعیت و محل یک طرح در بافت شهری در مقام تصمیم‌گیری قرار دارند. باید روش‌های همساز کردن معماری با طبیعت و محیط زیست مدنظر قرار گیرد که این امر اهدافی را به دنبال دارد. به طور مثال می‌توان در این راستا به استفاده از منابع تجدیدپذیر و پاک، استفاده مناسب از شرایط اقلیمی هر منطقه، توجه به بستر طرح و …اشاره کرد که عدم توجه به تمام این موارد را می توان در هدررفت انرژی مؤثر دانست. از سویی دیگر باید مسأله هدررفت انرژی را از منظر قوانین و مقررات مورد بررسی قرار داد. اگرچه بعضی از مباحث مقررات ملی ساختمان (از جمله مبحث ۱۹) را می‌توان در راستای صرفه‌جویی در مصرف انرژی بسیار مهم دانست، اما متأسفانه با موانعی در اجرا روبرو هستند که می‌تواند به عنوان یکی از دلایل هدررفت انرژی مطرح باشد. هرچند تدوین مقررات ملی ساختمان یا قرار دادن در شرایط محیطی و منطقه‌ای کشور بر اساس چک‌لیست‌های استاندارد LEED را می‌توان فرصت‌هایی در حوزه ساختمان سبز در کشور دانست، اما عواملی همچون بالا بودن هزینه ساخت ساختمان سبز، افزایش قیمت تمام شده در هنگام خرید، سرمایه زیاد اولیه، عدم نظارت دقیق در اجرا، نداشتن استاندارد مناسب در صنعت ساختمان، نبود صنعت نوین ساخت در صنعت ساختمان، روند کند ارتقای استانداردهای شفاف ساخت‌وساز در بخش مصرف انرژی، روند کند ارتقای سطح کیفی اجرا توسط پیمانکاران، نبود آیین‌نامه مناسب در بخش ساختمان، اطلاع رسانی نامناسب پیرامون مسئله ساختمان سبز، نبود استقبال زیاد از ساختمان سبز در ساختمان‌های مسکونی را می‌توان از نقاط ضعف در حوزه ساخت ساختمان سبز دانست.

توجه به این مسأله ضروری است که اصلاح الگوی مصرف نیاز اساسی توسعه و حفظ محیط زیست است. باید الگوهای مطرح شده برای تعیین الزامات بهره‌وری انرژی در ساختمان را مدنظر قرار داد به گونه‌ای که در آن، چرخه حیات در کل طول عمر مفید ساختمان و نیز کارایی انرژی و پایداری مورد توجه باشد. ذکر این نکته نیز ضروری است که انرژی، زیرمجموعه‌ای از نظام اقتصادی و اجتماعی است که تأثیر عمده‌ای بر فرآیند توسعه اقتصادی می‌گذارد. با توجه به اینکه امروزه مدل‌ها، به ابزاری استاندارد برای برنامه‌ریزی انرژی تبدیل شده‌اند، مرور و بازبینی مدل‌سازی انرژی می‌تواند طراحان، محققان و سیاست‌گذاران مسائل انرژی را به طور گسترده در انجام فعالیت‌های خود یاری رساند و استفاده از این مدل‌ها منجر به توسعه برنامه‌ریزی‌های مربوط به عرضه و انتقال انرژی و پیش‌بینی و بهینه‌سازی منابع انرژی شود.