یک تاسیسات و این همه صنف؟

روح اله واصف

مدیرعامل آکادمی کاشانه

دانش تاسیسات در کشور ما سابقه‌ای بیش از چهل سال دارد. در سلسه مهندسان می‌توان تا مرحوم بازرگان، نخستین دانش‌آموخته فرنگ در رشته مکانیک، پیش رفت. در انجمن‌ها و اصناف نیز به همین ترتیب. بدیهی است که صنعتی با گردش مالی سالیانه چند صد میلیارد تومان و حتی شاید دلار نیاز به بسیاری اصناف و انجمن‌ها و تشکل‌ها و گروه‌ها دارد که خدا را شکر کم هم نداریم و هر کسی می‌تواند چند نمونه را مثال بزند. اتحادیه صنف فروشندگان لوازم شوفاژ و تهویه مطبوع، اتحادیه صنف تاسیسات مکانیکی ساختمان، انجمن تولیدکنندگان سیستم‌های تهویه ایران، انجمن مهندسان تاسیسات مکانیکی، نظام مهندسی ساختمان رشته تاسیسات و چندین مورد دیگر.

سوال اساسی این است که این همه تصمیم‌گیر و تاثیرگذار، چه آورده و چه نتیجه‌ای برای این صنعت، داشته‌اند؟ سوال بعدی این است که اگر تشکلی نتوانسته است نیازی را برطرف کند چرا تشکلی موازی با آن ایجاد و راه‌اندازی شده است؟ در برخی موارد می‌شنویم که منتقدان یک انجمن، انجمنی شبیه به آن ایجاد کرده‌اند و جالب است که در برخی موارد نتوانسته‌اند حتی چند درصد از فعالیت‌های انجمن اصلی را تکرار کنند.

این همه هزینه در وقت، پول، قوانین و غیره ما را به چه سمتی برده است؟ اکنون وقت آن رسیده است که پروژه‌های انجام شده خود را مطالعه کنیم. این سخن که دولت باید از موازی‌کاری جلوگیری کند، حرف درستی نیست. وظیفه دولت کمک به تشکل‌های مردم‌نهاد و واگذاری کارها به آن‌هاست. انصافاً در این خصوص اگر دولت نمره عالی نگیرد، نمره قبولی می‌گیرد. اگر تعدادی از مردم دچار بیماری دیابت هستند، نمی‌توان تمام قنادی‌ها را بست. اما می‌توان جلوی تولید محصول نامرغوب را گرفت.

قانونی که سال‌ها قبل تصویب شد و اصناف موازی و شبیه به هم موظف شدند در هم ادغام شوند، شاید بایگانی شده است. جالب است که در فروش چندین اتحادیه و صنف مشابه را می‌توان یافت ، اما در امور مهندسی، علمی و تحقیقاتی چند انجمن معدود وجود دارد که کاملاً در سکوت امورات خود را می‌گذرانند و مشخص نیست کدام بار علمی و فنی را تاکنون برداشته‌اند. در این خصوص لازم است به تفصیل سخن گفته شود.