پیدایش ساختمان‌های اداری مدرن و تهویه مطبوع – 10

علامت بزرگ PSFS، در بالای ساختمان که در هنگام شب با لامپ نئون قرمز رنگ روشن می شد، علامت مشخصه ی شهر فیلادلفیا بود. اما در واقع این علامت برای پنهان کردن برج های خنک کننده ی ساختمان به کار گرفته شد.

به جز این ساختمان و احتمالا ساختمان Larkin که توسط Wright Lioyd ساخته شد، تهویه مطبوع تا اواسط دهه ی 1930 بر روی ظاهر ساختمان ها تاثیر جزیی می گذاشت.

در کمال تعجب، یکی از معدود نمونه های آن دوران، ساختمان اداری شرکت شکلات سازی Hershey بود. این شرکت تصمیم گرفته بود ساختمانی بدون پنجره و مجهز به تهویه مطبوع در حومه ی بسیار تمیز و زیبای پنسیلوانیا بسازد. نمونه ای دیگر، یک ساختمان اداری جدید برای Company Edison Detroit بود که نیاز به پلان های کف H، U و E شکل را مرتفع نموده و یکی از اولین ساختمان های دارای پلان عمیق بدون صحن روشنایی را به وجود آورد.

ساختمانی که قبل از جنگ جهانی دوم، حقیقتا از فرصت هایی که تهویه مطبوع در اختیار سازندگان قرار می داد به خوبی بهره گرفت، ساختمان Administration Wax Johnson’s بود که در سال 1939 ساخته شد. Wright Lioyd Frank، خصوصیات نوآورانه ی متعددی را در این ساختمان عایق بندی شده گنجانید.

صرف نظر از تهویه مطبوع، این ساختمان دارای سیستم گرمایش زیر کفی آبی و پنجره های فوقانی بود که از دسته ای از لوله های شیشه ای جهت تامین نور پخش شده ساخته شده بود.

سیستم های هواساز، بر روی بام تعبیه شده و شبیه به حفره ی بینی بودند و وظیفه ی مشابهب را به عهده داشتند. اما این ساختمان ها همگی ساختمان های نه چندان بلند بوده و حتی با این وجود که تاسیسات مکانیکی که در طبقات میانی نصب شده بود، اندازه ی کانال های عمودی را کاهش می داد، مقدار فضای کف به عنوان یک نقطه ضعف اصلی در ساختمان های بلند به شمار می آمد.

تهویه مطبوع در ساختمان های اداری به سرعت در حال عمومی شدن بود تا آن که ساخت و ساز با شروع جنگ جهانی دوم متوفق گردید. بعضی از آرشیتکت ها و مشتریان، برخی از قابلیت های تهویه مطبوع همراه با روشنایی الکتریکی را دریافته بودند. ساختمان های بدون پنجره، دیگر یک واقعیت به شمار می آمد ( و در واقع ساخته می شد). یکی از مشکلات اصلی که همان فضای لازم برای کانال ها در ساختمان های بلند بود، با ساخت اتاقک های تاسیسات با ارتفاع متوسط تا حدودی حل گردید.

سیستم های تهویه مطبوع از نوع یونیت های پایانه ای مانند سیستم های القایی و فن کویل ها، در آن زمان کم قابل دسترسی بوده و فضای لازم برای تهویه مطبوع را باز هم کمتر نمود. اما تا این زمان، آرشیتکت های معدودی از فرصت های به وجود آمده بهره ی کافی گرفته بودند و این همان چیزی بود که می بایست قبل از پایان جنگ، تغییر می یافت.

 

پایان

 

 

 

 

 

انتهای خبر