معماران در عرصه تاریخ همواره تأثیر گذار بوده اند. چه آن زمان که هنوز تخصص در حرفه شکل نگرفته بود و صرفا پناهگاهی برای در امن بودن از گرما و سرما و گزند جانوران می ساخته اند و چه زمانی که در تاریخ جایگاهی خاص داشته اند و به عنوان بسیار بنا کننده از آنها نام برده شده است.
در هر حال معماری همواره فرصتی برای شناخت انسان از محیط پیرامون خود بوده است و معماران آفرینندگان مکان هایی برای رفع نیاز بوده اند که البته این آفرینش بر پایه اندیشه و باور بوده است.
در شرایط امروز کشورمان، معماران وظیفه ای بیش از خلق فضا دارند. وظیفه ای که بر پایه اخلاق استوار است و بایستی دانش حرفه ای بر محور توجه به اخلاق مداری مدنظر قرار گیرد. شاید بتوان اصلی ترین بحث اخلاق حرفه ای که باید مدنظر معماران قرار گیرد را حفظ هویت شهرها دانست.
چرا که معمار با خلاقیت خود فضایی را خلق می کند. بنابراین باید توجه معمار به خلق فضا در راستای ارتقای کیفیت سکونتگاه‌های انسانی و محیط زیست باشد. امروزه قطعا توجه به بستر هر شهر باید بیش از قبل مدنظر معماران باشد.
چراکه ارتقای کیفی سیمای شهرها فقط توجه به آینده ساخت‌و‌سازها نیست و مسأله ای قابل توجه است که از مؤلفه های مؤثر در آن می توان به نشانه های طبیعی هویت شهر اشاره کرد. همان نشانه هایی که در بسیاری موارد مورد بی توجهی قوانین توسعه شهری می باشند.
اما وظیفه معماران در این میان بس خطیر است، چرا که باید محیط و سیمایی نیکو از شهر را برای آیندگان به میراث گذارند. توجه به محیط از آن جنبه مهم است که بستر طراحی به عنوان عاملی هویت بخش به معماری باید مطرح باشد.
همچنین تأمین امنیت و آسایش مردم جامعه به عنوان مخاطبان معماری نیز بسیار مهم است و می تواند به عنوان یکی از عوامل شکل دهنده معماری و به عنوان پاسخ به نیاز مردم مطرح باشد. قطعا این مورد یعنی توجه به حقوق بهره برداران به عنوان یکی از اصول مهم حقوق شهروندی مطرح است.
اما متأسفانه واقف نبودن افراد به تفاوت های میان منافع کوتاه مدت و منافع بلندمدت و نیز منافع خصوصی و منافع عمومی باعث تصمیم‌گیری‌های نادرستی می شود که علاوه بر اینکه آسیب های جبران ناپذیری به هویت و بافت شهر وارد می کند به حرفه معماری نیز لطمه وارد می سازد.
امید که بتوان جایگاه ارزشی معماری را در جامعه بازتعریف نمود. روز معمار مبارک.
