ما چگونه ما شدیم؟
روح الله واصف
به گزارش تاسیسات نیوز، یادداشتی که مطالعه میکنید، سرمقاله هفته نامه شماره 215 تاسیسات نیوز می باشد.
همکاران گرامی سلام و خداقوت
لازمه تمام جوامع حرفه‌ای و مهندسی وجود زیرساخت‌هایی است که باعث حرکت رو به جلوی فنی و علمی آن جوامع گردد. اگر تاسیسات در ایالات‌متحده حرکتی شتابان و دانش مدارانه دارد به مدد وجود انجمنی چون اشری و ده‌ها سازمان و ارگان و سازمان مردم‌نهاد است که تمامی تحقیقات علمی و نتایج اجرایی پروژه‌ها را مستند می‌سازند، از آن‌ها بهره می‌گیرند و در قالب ژورنال‌ها و یا هندبوک‌هایی منتشر می‌سازند.
چنین است که ما نهایت دانش خود را مطالعه این مراجع می‌دانیم و بس. حاصل صدها ساعت تحقیق اساتید و دانشمندان ما در گوشه کتابخانه‌ها روزگار می‌گذرانند بدون هیچ نتیجه و استفاده‌ای.همین وضعیت بود که سال‌ها قبل ما را بر آن داشت تا با تشکیل پاتوقی حرفه‌ای و علمی، محفل دوستانه‌ای ایجاد کنیم تا محلی باشد برای انتقال دانش، تجربیات و البته تضارب آرا. شهریور سال 1388 در آکادمی کاشانه به روی همه مهندسان تاسیسات ایران باز شد و از آن شهریور تاکنون ده شهریور گذشته است.
تاکنون بیش از چند هزار نفر ساعت آموزش در تمام ایران برگزار شده است. هفته‌نامه و پایگاه خبری تاسیسات نیوز تشکیل شده است. فروشگاه تخصصی کتاب تاسیسات ایران به‌صورت آنلاین و شبانه‌روزی خدمات می‌دهد و از همه مهم‌تر هیچ دانشی در هیچ گوشه‌ای رها نمی‌شود. امروز می‌توان به جرات ادعا کرد کاشانه به تنهایی تاسیسات ایران را چند مرحله به جلو برده است و در این 9 سال و چند روز، شاید بیست سال از چهل سال عقب‌ماندگی تاسیسات ایران را جبران کرده است. بسیاری از مدرسان تاسیسات در گوشه گوشه ایران از دانش‌پژوهان دیروز و امروز کاشانه هستند.
اما کاشانه کجاست؟
کاشانه پازلی است از بیش از سیصد مدرس، چند ده هزار نفر مهندس تاسیسات و صدها هزار برگ جزوه، یادداشت، کتاب و مقاله که امروز در همه جای کشور دیده می‌شوند. تا رسیدن به قله‌ها مسیری طولانی مانده است که سخت نیست. آشنا است ولی تاریک نیست. شیرین است ولی به دعای خیر دیگران و به همت همگان نیاز است.
حرفه‌ای باش! شعاری است که اگر به آن پایبند باشیم دنیایی خواهیم ساخت در شان و منزلت ایران و ایرانی.
حرفه‌ای باش! شعار نیست. باور همه ماست. باوری که باید نهادینه شود. رشد کند و یک فرهنگ باشد.
حرفه‌ای باش! به‌عمد کوبنده است، به عمود دستوری است و به‌عمد گستاخانه بر سر شنونده فرو می‌آید؛ زیرا فرصتی برای جبران نیست. امروز کوتاه است و دیروز گذشته است و فردا تا 24 ساعت دیگر تمام می‌شود.
به امید فردا به یاد دیروز و با تلاش امروز خواهیم شد آنچه باید بشویم.
به امید خدا تا بعد!
انتهای خبر