تاسیسات نیوز – صدیقه بهزادپور: وقوع دو حادثه ناشی از درصد پایین ایمنی ساختمان ها در پایتخت هشداری شدید در این حوزه به مسئولان ذیصلاح در این زمینه است که صلاحیت و کارآمدی آنها را زیر سئوال می برد.
ریزش ساختمان به هنگام تخریب مسئولان دولتی در منطقه خلازیر و همچنین انفجار چند ساختمان به دلیل نشت گاز که تلفات جانی و مالی بسیاری به بار آورد زنگ خطری برای مسئولانی به صدا درآورد که گویا در سایه امنیت مادام العمر هیچ حادثه ای این گستره امنیت را مختل نمی سازد و حوادث غیرطبیعی مانند انفجارها و تخریب ها و ریزش ها را «اتفاق» می دانند و برای حل مسائل طبیعی مانند آلودگی هوا، گرما، بی آبی و بی برقی نیز دست به دعا بر می دارند که بادی بوزد و یا در نهایت در اقدامی انتحاری کشور را با تعطیلات چند روزه مدیریت کنند!
اعضاء شورای شهر تهران همین چندی پیش در زمستان که آلودگی هوا جای نفس کشیدن برای مردم باقی نگذاشته بود در حالت استیصال کامل از ناتوانی مسئولان برای بهبود وضعیت سخن گفت و عاجزانه گفت: هیچ کاری از دست ما برنمی آید، چرا که حل این معضل نیازمند اعتبار مالی دارد و در حال حاضر فاقد امکانات و تسهیلات مالی هستیم .
تعلل شهرداری در تعامل با سازمان آتش نشانی در اعلام اسامی ساختمان های ناایمن در پایتخت نیز قصور دیگری است که نتایج آن در حوادث کوچه بهار تهران، منطقه خلازیر، جوانمرد قصاب و … تبعات مالی و جانی بسیار به همراه داشت که پیش از این نیز در مرکز درمانی سینا اطهر و دورتر در ساختمان پلاسکو به وقوع پیوست، اما هیچکس پاسخگوی این نابسامانی ها نبوده و نیست و آنچه که در این میان ارزشی ندارد گویا جان و مال مردمی است که پیش از این ارزش بیش از اینها در میادین جنگ با متجاوزان داشت و دستاوردهای بیشتری به همراه داشت.
تاکید مسئولان بر عدم رعایت موازین ایمنی در وقوع حوادث غیرقابل انکار است، اما هشدار برخی از مدیران مانند رئیس سازمان نظام مهندسی ساختمان استان تهران در قصور برخی از شهرداری های تهران در صدور پایان کار بدون توجه به نکات و الزامات مشروط آن مانند برچسب انرژی، شناسنامه فنی ملک و … حکایت از نابسامانی بیشتر از بی توجهی مالکان ساختمان ها در این وادی دارد.
در حقیقت حلقه گمشده امنیت در شهر را باید در صندوق ها و کیسه های خالی شده از پولی جست که با ماده واحده های گوناگون پر می شوند و ظرف امنیت جان انسان ها را خالی می کند. اینکه چه کسی پاسخگوست یا چرا در مواجهه با چنین حوادثی هیچکس خود را مقصر نمی دانند و همچون دوران بی برقی و بی آبی و بی گازی و … مردم مقصر اصلی تمام چیزها هستند، سئوالی است که جواب لازم دارد، پاسخی که بتواند ارمغان آرامش را برای همگان به همراه خود بیاورد و آبی بر آتش خشم و بی اعتمادی آنها به مدیران ناکارآمد بریزد.
