همه ما ممکنه روستاهای خیلی زیبایی رو تو اقصی نقاط ایران دیده باشیم و بهشون سفر کرده باشیم، ولی مطمئنا، کمتر کسی ممکنه بدونه که تو ۱۰۰ کیلومتری غرب تهران، تو شهرستان آبیک استان قزوین، یه روستای عجیب هست، که یه قصه خیلی جالب داره، اونم اینه که اهالی این روستا، به زبون لاتین می نویسن و به رومانی(زرگری) صحبت می کنن، یعنی زبون مادریشونه، ولی در عین حال به زبون ترکی هم تسلط دارن. در واقع می شه گفت هم ایرانین، هم اروپایی.
آدمای خیلی مهربونین که از نظر ظاهری صورتاشون، هم شبیه آریایی هاست هم گلادیاتورها و وایکینگ ها. قد و قامتای بلندی دارن، شغلشون هم مثل خیلی از روستایی های دیگه غالبا دامداری و کشاورزیه، دینشون اسلامه، مذهبشون هم شیعه ست. در این روستای روستایی نیمه ایرانی خیلی مهمون نوازن و در ابتدای ورود از مسافرا با یه دوغ خنک پذیرایی می کنن. بسیار عاشق پیشه و وفادارن، یعنی وقتی زنی تو روستای زرگر شوهرش رو از دست می ده دیگه هیچ وقت ازدواج نمی کنه، یا مردی که ازدواج کرده هیچوقت به همسرش خیانت نمی کنه، وگرنه از روستای نیمه ایرانی طرد می شه. نکته مبهم و جالبی که وجود داره اینه که خودشون هم دقیق نمی دونن متعلق به کجای جهان هستن و اصلا چی شده که سر از ایران در آوردن و شدن یه رومانوی مسلمون شیعه ایرانی!!تنها چیزی که قدیمیای روستا یادشون میاد اینه که وقتی جوون بودن یه پیرمردی تو روستاشون بوده، که به زبون روسی همه حساب کتاباشو انجام می داده. ولی بعد از مرگ اون دیگه زبون روسی به طور کلی بر می افته و کل اهالی روستای زرگر به زبون رومانی صحبت می کنن و به لاتین می نویسن.
روستایی نیمه ایرانی : جالب ترین نکات روستای زرگر
تنها چیزی که قدیمیای روستای زرگر یا روستای نیمه ایرانی یادشون میاد اینه که وقتی جوون بودن یه پیرمردی تو روستاشون بوده، که به زبون روسی همه حساب کتاباشو انجام می داده. ولی بعد از مرگ اون دیگه زبون روسی به طور کلی بر می افته و کل اهالی روستا به زبون رومانی صحبت می کنن و به لاتین می نویسن.تا اینکه یه روز بچه های تحصیلکرده این روستا تصمیم می گیرن یه کاری کنن، تا هم وطنای خودشون رو تو دنیا پیدا کنن، واسه همین، چند تا کلمه رو به زبون رومانو تو اینترنت منتشر می کنن و از همه مردم جهان می خوان که هرکس می تونه این کلمه هارو ترجمه کنه، یا در واقع زبان رومانویی بلده، به ایران بیاد. کارشونم نتیجه می ده و بعد از گذشت چند ماه ۳ نفر از فرانسه و انگلیس به ایران میان و کلی خوشحال می شن از اینکه هم وطن های خودشون رو تو ایران پیدا کرده بودن. طبق گفته اهالی زرگر، این ۳ مسافر از خیرین و تجار بزرگ کشور خودشون بودن که یتیم های زیادی رو هم تحت حمایتشون داشتن، ولی چیزی که براشون عجیب بوده این بوده که رومانی های ایران چرا مثل بقیه هموطناشون که حدود ۱۸۰۰۰ نفر میشن، تو اروپا تشکیلات ندارن و تو نشست سالیانه ترکیه حضور ندارن، یا اینکه چرا زبان رومانی رو با زبان ترکی و فارسی آمیخته کردن و اصالتش به شکلی که تو اروپا تلفظ می شه از دست رفته!
به طور کلی می شه گفت رومانو ها آواره اند و معلوم نیست از چه سرزمینی اومدن و اصلا چی شده که تو جهان پراکنده شدن. شخصی به نام سرهنگ تو اهالی آبادی زرگر هست، که از بقیه، به تاریخچه رومانو ها مسلط تره. اون می گه هیچ کس جز زرگر ها از زبان رومانی سر در نمیاره و حتی از این قضیه تو جنگ ایران و عراق هم استفاده می کردن و بیسیم چیا با این زبون با هم صحبت می کردن، تا عراقیا چیزی متوجه نشن. در ضمن می گه کسی قطعی نمیدونه که رومانی ها از کجا میان ولی یه افسانه هایی وجود داره، مثلا اینکه، رومانو ها طایفه ای هستن که از مرز های شمالی ایران وارد شدن و کم کم یکجا نشین شدن و مشغول به دامپروری. یه عده هم می گن اصالتا ایرانی اند و از سربازای شجاع قزلباش شاه عباس صفوی بودن، یه عده هم می گن تو جنگ ایران و روم ۲۰۰ نفر از رومانی ها به دست سربازای ایرانی اسیر می شن ولی چون اندام های قوی و ورزیده داشتن پادشاه ایران می بخشتشون و تو یه جایی در قزوین ساکن می شن. آخرین افسانه هم اینه که رومانی های ایران از بقایای کولی های اروپا هستن، واسه همین روستای زرگر ها نمیدونن اصالتا اروپایی هستن یا ایرانی، ولی بیشتر این روستای نیمه ایرانی خودشون رو ایرانی می دونن و خیلی هم به ایران عشق می ورزن.
