چه خوش گفت شیخ اجل سعدی شیرازی که «بنی آدم اعضای یک پیکرند …» یا «ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند …». مصداق این اشعار را می‌توان در تمام ابعاد زندگی شاهد بود که در پستوی مفاهیم خود اشاره‌ای به اهمیت کارهای گروهی و تیمی دارد.
اما کار گروهی در مجموع سازمان‌ها و ارگان‌های دخیل در صنعت ساختمان خالی است. اگر نگاهی به تاریخ صنعت ساختمان داشته باشیم، متوجه می‌شویم که هیچ گاه اتفاق نیافتاده که همه نهادها اعم از شهرداری، وزارت و راه و شهرسازی، سازمان نظام مهندسی ساختمان، شواری عالی نظارت و اتحادیه تاسیسات مکانیکی ساختمان همگی با هم به یک اجماع رسیده باشند و بتوانند همه در کنار هم خانه‌های خالی پازل صنعت ساختمان را پُر کنند.
گاهی شهرداری با سازمان نظام مهندسی مشکل دارد، گاهی نظام مهندسی با وزارت راه و شهرسازی به توافق نمی‌رسد، گاهی شورای عالی نظارت آنطور که باید و شاید به صنعت ساختمان اهمیت نمی‌دهد؛ این عدم توافق‌ها و عدم همکاری‌ها نتیجه‌ای ندارد جزء کاسته شدن از کیفیت محصول نهایی که هر یک از نهادهای ذی‌ربط با بی‌مهری خود نقشی قابل توجه در این کاهش کیفیت دارند.
شاید لازم باشد یک مرجع جامع‌تر در کشور راه‌اندازی شود و تمام این نهادها و ارگان‌های مذکور را در زمینه این صنعت تحت لوای خود درآورد تا بلکه از این طریق هم‌افزایی بین آن‌ها را شاهد باشیم. اما متاسفانه این روزها، هر یک از سازمان‌ها، ارگان‌ها، نهادها و اصناف خود مدعی بالاترین و بهترین دیدگاه هستند و می‌خواهند نظر نهایی را خودشان داشته باشند و همین مساله باعث شده تا هم‌افزایی و همکاری بین سازمان‌های مرتبط به یکدیگر دور از انتظار باشد. به عبارت دیگر، هیچ یک حاضر نیستند برای پیشبرد و ارتقای کیفیت کار در مواردی تحت امر دیگری درآید.
