کاشکی

روح اله واصف – مدیرمسئول و سردبیر پایگاه خبری تاسیسات نیوز: به نام خدا؛ در دولت سیزدهم تلاش فراوانی شده است تا چرخ تولید داخلی سریع‌تر و قوی‌تر بچرخد. پرداخت وام‌های بانکی با سود کم، نظارت جدی بر عدم واردات برخی کالاهای با تولید داخل، سعی در تسهیل فرآیندهای گمرکی، مالیاتی و مانند آن‌ها برخی از راه‌های رفته دولت است که ازقضا توانسته است کمی از رشد تورم بکاهد، بیکاری را کاهش دهد و رشد اقتصادی را نتیجه دهد. البته باوجود تأیید این موارد از سوی اقتصاددانان همسو و غیرهمسو با دولت و صندوق جهانی پول، یک نکته بزرگ در این میان باید بیشتر توجه شود.

اقتصاددانان بزرگی این روند رو به رشد را ناکافی می‌دانند و نبود برونداد برای آن در زندگی جاری مردم و کسب و کارها را کم بودن نرخ رشد می‌دانند. آن‌ها تأکید دارند رشد باید بسیار بالاتر از حدود سه درصدی باشد که اکنون وجود دارد و پیش بینی می‌شود. از دید آن‌ها وقتی این رشد بیش از دو برابر رخ می‌دهد که سرمایه‌گذاری بالایی در کشور انجام شود که در طی سالیان طولانی انجام نشده است. بنابراین این رشد نه‌تنها کافی نیست که حتی در سالیان پیش رو پایین‌تر هم خواهد آمد.

بحث سرمایه‌گذاری و امکان آن عوامل متعددی دارد که نه در این کلام مختصر می‌گنجد و نه در حوصله ما؛ ولی ای‌کاش دولت ما که چنین به تولید بها می‌دهد با چند حربه ساده، به‌جای آن‌که تمام زمین بازی را در داخل کشور تدارک ببیند قدری از این تلاش را معطوف خارج از کشور می‌کرد. ای‌کاش دولت بازهم مانند سال‌های دهه هفتاد و ابتدای هشتاد، به پیمانکاران توانمند ایرانی اجازه می‌داد که پروژه‌های بزرگ داخلی را انجام دهند و از آن مهم‌تر حضور آن‌ها در بازارهای خارجی را تسهیل می‌کرد تا آن‌ها پروژه‌های بین‌المللی را بسازند و پول آن را به داخل بیاورند. ای‌کاش مدیرانی توانمند و آشنا به بازار بین‌المللی به نظام‌مهندسی ساختمان ما دعوت می‌شدند و مهندسان ما را به بازارهای جهانی متصل می‌کردند تا به‌جای مهاجرت، در کشورهای دیگر کار کنند و درآمد خود را به داخل بیاورند. ای‌کاش دولت دست از رقابت با شرکت‌های خدماتی ما بر می‌داشت و اجازه می‌داد آن‌ها در شرایطی یکسان در داخل کار کنند. سازمان‌های متعدد آموزشی که بسیاری از آموزش‌های دولتی و غیردولتی را قبضه کرده‌اند ولی از امکانات دولتی ارتزاق می‌کنند نمونه‌ای ازاین‌دست هستند. ای‌کاش دولت با کمک و مدیریت ده‌ها سفیر و کاردار نیازهای خدماتی کشورهای دیگر را دریافت می‌کرد و شرکت‌های خصوصی را با خود به آن کشورها می‌برد تا کسب درآمد کنند و درآمد خود را به داخل بیاورند.

این کاشکی‌ها و ای‌کاش‌ها برای کشورهایی است که در همسایگی خود ما هستند و ما حتی در ارتباط کلامی هم با آن‌ها مشکلی نداریم. این کاشکی‌ها نیاز به دور زدن تحریم هم ندارد. حتی سرمایه‌گذاری هم نیاز ندارد. فقط نیاز به فکر باز دولتی دارد که ای‌کاش ما از همین‌جا آغاز می‌شود. ما می‌توانیم ولی اگر بخواهیم!