کارفرمایان بر سر دوراهی

تاسیسات نیوز / سعید سعیدی: در اقتصاد و کسب و کار ایران، دوره‌ای طلایی برای کارفرمایان و سایر مشاغل وجود دارد که اصطلاحا به بازار شب عید معروف است. پرداخت هزینه‌هایی همچون عیدی، سنوات و حقوق بازار راه‌نیافتاده فروردین ماه برای کارفرمایان به لطف همین بازار شب عید جبران می‌شود.

اما این در حالی است که دوره طلایی کسب و کار در سال گذشته، مورد آماج ویروسی تاجدار قرار گرفت که گویا با حمله خود به اقتصاد، تمام منافع و درآمد حاصل از کسب و کارها را برای مراسم تاجگذاری خود هزینه کرده است و بی‌رحمانه می‌تازد و پایانی را برای خود فعلا متصور نشده است.

با این حال، حمله این ویروس تاجدار، تنها شوک به فعالان اقتصادی و صاحبان کسب و کارها نبوده، چرا که هفته گذشته نیز پس از جلسات متعدد بین نمایندگان کارفرمایان و نماینده کارگران بالاخره حقوق سال جدید از یک سو با افزایش چشمگیر از دید کارفرمایان و با افزایشی ناچیز از نگاه کارگران مشخص و اعلام شد.

بر اساس این گزارش، البته افزایش حقوق هرچند برای کارفرمایان رقم قابل توجهی است، اما نکته مهم ماجرا این است که کارفرمایان هنوز مرهمی برای التیام زخم‌های ناشی از کرونا در کسب و کار خود در نیافته‌اند و حال این افزایش حقوق برای بسیاری از آنان که ضربه سنگین‌تری را خورده‌اند، به مثابه نمکی است روی زخم.

به عنوان مثال، آموزشگاهی را در نظر بگیرید که تنها محل درآمد آن از طریق برگزاری کلاس و دوره‌های آموزشی است. از یک سو، تمام کلاس‌های اسفند و فرودین ماه (تاکنون) لغو که این یعنی از دست دادن درآمد و از سوی دیگر، تمام هزینه‌های آموزشگاه از جمله حقوق کارکنان، هزینه‌های جاری و مهم‌تر از همه اجاره ساختمان به قوت خود باقی است.

مثال دیگر، پیمانکارانی هستند که مجموعه‌های ورزشی و استخرهایی را کرایه کرده‌اند به امید کسب درآمد. اما حالا تمام استخرها و مجموعه‌های ورزشی به دلیل کرونا به تعطیلی کشانده شده‌اند. ماحصل این تعطیلی چیزی نیست جز قطع درآمد پیمانکار، پرداخت اجاره مجموعه‌ها و تعدیل نیروها برای چندین ماه.

در واقع، کارفرمایان در این شرایط بر سر دوراهی قرار گرفته‌اند که هیچ کدام از راه‌ها را نمی‌توانند انتخاب کنند و تقدیر کسب و کار خود را به خدا سپرده‌اند و با این امید که پایان شب سیه سپید است، فعالیت خود را ادامه خواهند داد. یعنی در شرایطی قرار گرفته‌اند که نه می‌توانند عذر کارکنان خود را بخواهند، چرا که بعد از پایان کرونا به آنها نیاز خواهند داشت، و نه موقعیت اقتصادی این اجازه را به آنها می‌دهد که حقوق کارکنان را بیشتر از حقوق‌های مرسوم اضافه کنند و در شرایط نابسامان اقتصادی بتوانند با پرداخت پاداش و سایر مشوق‌های مالی با کارکنان و کارگران خود حس همدلی کنند.