پیشرفت ملی بر بستر «ارتباطات جهانی»

محسن خلیلی

 

 

به گزارش تاسیسات نیوز، رئیس‌جمهوری محترم در روز ملی صادرات در عبارتی عنوان كردند: «صدای ایران را بشنویم و دستمان را به سوی ایران عزیز پرقدرت دراز كنیم.»

عبارتی بس زیبا و شاید شاعرانه كه عمل «اقتصادی» را به «هویت ملی» گره می‌زند. به‌راستی نیز چنین است كه در پرتو وجود این سرزمین و با عشق به این سرزمین و در پناه پروردگار متعال است كه می‌توانیم رشد كنیم و بال و پر گیریم و بار دهیم. اگر هم به دلایلی از سرزمین مادری دور افتیم، بی‌شك عشق به آن رهایمان نمی‌كند و آرزوی در آغوش كشیدنش را در خاطر داریم.

به‌راستی كدام ایرانی را سراغ داریم كه پس از سیر آفاق و انفس عاقبت این عبارت را بر زبان نیاورده باشد كه «هیچ كجای جهان، ایران خودمان نمی‌شود» و بلافاصله نگوید كه «همه چی داریم، آب و هوای خوب، جوانان تحصیلكرده و باهوش، منابع غنی نفتی و معدنی و تاریخ و تمدن و…».

شایسته چنین سرزمینی اما آن است كه بسیار فراتر از آنی باشد كه هست. حداقل در جایگاهی قرار گیرد كه در مهم‌ترین سند قانونی كشور بر آن تاكید شده است: «در جایگاه اول اقتصادی، علمی، فناوری در سطح منطقه». این اما مقدور نمی‌شود مگر همان‌طوری‌كه رئیس‌جمهوری محترم در همان سخنرانی بر آن تاكید می‌كند با «اعتماد به ملت، به جوانان، تجار و دانشجویان و… همكاری همه گروه‌ها و جریان‌ها و…» و «در تعامل سازنده با جهان».

این گفتمان كه بر مبنای «اتحاد ملی» و «ائتلاف سیاسی» و «روابط و مناسبات سازنده با جهان» تعریف و صورتبندی شده می‌تواند «قدرت» لازم برای امر سترگ ساختن بیش از پیش میهن را فراهم آورد. با اتكا به امنیت فراهم آمده در كشورمان كه در منطقه پیرامونی بی‌نظیر است و نیز ثبات اقتصادی ایجاد شده كه امكان اجرای برنامه‌های بلندمدت را می‏دهد، می‌توان گفت اكنون بهترین زمان برای این جهش توسعه‌ای است.

از نگاه من صنعتگر و فعال اقتصادی عشق به وطن و ارتقای توان ملی در امتداد با زیستن فعالانه در دهكده‌ای جهانی است. در واقع هرچه بتوان ارتباطات و تعاملات جهانی كشورمان را گسترش داد و به نحوی هوشمندانه از توان و قدرت تكنولوژیك، دانش فنی و سرمایه كشورهای قدرتمند و نیز امكان دسترسی به بازارهای این كشورها و كشورهای منطقه بهتر بهره برد، امكان ارتقای توان و قدرت ملی افزون‌تر و روند توسعه میهن سریع‌تر می‌شود.

تجربه چین را می‌توان در این زمینه مد نظر قرار داد. كشوری كه طی چند دهه اخیر و به‌رغم تفاوت‌های فكری و ایدئولوژیك با كشورهای غربی، هیچ‌گاه درهای خود را به سوی جهان خارج نبست و حتی پس از وقایع اواخر دهه 80میلادی (معروف به حوادث میدان «تیان آن‌من») به تعهد خود به گشایش به سوی جهان پایبند بود. این كشور، اصلاحات اقتصادی و سیاست‌های درهای باز را مرتبط و پشتیبان یكدیگر معنا كرد، چرا‌كه بدون علوم و فناوری‏های پیشرفته و دسترسی به سرمایه و بازار، امكان توسعه‌ای معقول و منطقی مقدور نیست.

در كشورمان سیاست‌های اقتصاد مقاومتی به‌عنوان منشوری ملی نیز چارچوبی را فراهم آورده كه با اتكا به «استعدادهای سرشار معنوی و ذخایر و منابع غنی و متنوع و زیرساخت‏های گسترده و برخورداری از نیروی انسانی متعهد و…» امكان ایجاد «اقتصادی متكی به دانش و فناوری، عدالت بنیان، درون زا و برون‌گرا، پویا و پیشرو » مقدور است. هدفی كه براساس بندهای مختلف این منشور ملی با ارتقای توان تولید داخلی و اصلاحات لازم در مسیر رفع موانع موجود و با «توسعه پیوندهای راهبردی و گسترش همكاری و مشاركت با كشورهای منطقه و جهان» و «استفاده از دیپلماسی» و «صادرات» و… تحقق می‌پذیرد.

در واقع «صلح» و «آشتی» با جهان و دوری گزینی از ستیز آن مولفه و عنصر اساسی برای پیشبرد امر توسعه است. شنیدن صدای «ایران» چنانكه رئیس‌جمهوری محترم عنوان کرده‌اند و بیان استعدادها و ظرفیت‌ها و عظمت این سرزمین و مهربانی‌ها و صلح طلبی‌های این مردم، نیازمند كوشش و پویش همگانی و به‌خصوص صنعتگران و فعالان اقتصادی است كه نیروی بزرگی برای پژواك این صدایند.

 

 

 

منبع: دنیای اقتصاد

 

 

 

 

 

 

انتهای خبر