پیدایش ساختمان‌های اداری مدرن و تهویه مطبوع – 2
وقتی به گذشته بر برمی گردیم، می بینیم که استفاده از تهویه مطبوع همراه با روشنایی مصنوعی با استفاده از برق، فرصتی طلایی برای تغییر شکل ساختمان ها پدید آورد.
از این پس، ساختمان ها می توانستند بدون مشکلات مربوط به راه های غیر فعال برای تامین محیط داخلی آسوده – صرف نظر از نوع و اندازه ی فضا – برای ایجاد دفاتر کاری با عمق نامحدود و دون نگرانی برای شکل قرارگیری پنجره ها، طراحی گردند. از سویی دیگر، استفاده از تهویه مطبوع مستلزم استفاده از کانال ها، تاسیسات و تجهیزاتی است که فضای ارزشمند ساختمان را اشغال می نماید. علاوه بر این، تهویه مطبوع همیشه در حال کار نیست و بایستی کنترل و تعمیر و نگهداری شود.
معماران و مهندسان مجبور بودند جنبه های مختلف این فناوری های جدید را با قرن ها دانش به دست آمده از روش های سنتی به شکلی متعادل مورد استفاده قرار دهند.
ساختمان های اداری قبل از پیدایش تهویه مطبوع:
بیشتر ساختمان های اداری موجود که تا اواخر قرن نوزدهم ساخته شدند، سبک معماری کلاسیک را به نمایش می گذاشتند. این ساختمان ها بر این اساس طراحی شده بودند که بتوانند شکل ساختمان های آنتیک را داشته و خصوصیات مشترکی با قصرهای ایتالیایی دوره ی رنسانس و همچنین خانه های رومی داشته باشند.
نتیجه ی ترکیب نماهای کلاسیک، محوطه های باز میان ساختمان court open و دفاتر کاری با عمق محدود، در اروپا چندان غریب نمی نمود.
بسیاری از آرشیتکت های آمریکایی در این دوران، در اروپا تحصیل کرده و سبک های کلاسیک معماری را برای ساختمان هایشان به کار گرفتند. استفاده از محوطه های باز در وسط ساختمان برای تدارک نور، روشی عام به شمار می آمد زیرا این امکان را به سرمایه گذاران ساختمان می داد که بهترین میزان مساحت مفید ادارای را با توجه به اندازه ی زمین به دست آورند.
این نوع طراحی به خصوص در شیکاگو به علت سانحه ی ساختمان اداری که در پی آتش سوزی بزرگ سال 1871 رخ داد، بسیار معمول بود. محدودیت های ارتفاع نیز از سویی دیگر به منظور کم کردن فضای لازم برای کار به ساختمان ها تحمیل شده بود.
ادامه دارد…
انتهای خبر