جمعه ۵ دی ماه سال ۱۳۸۲٫ ساعت ۵٫۲۶ بامداد. ایران، کرمان، بم. طبیعت بخش کوچکی از خشم خود را عیان کرد. زلزله‌ای ۶٫۶ ریشتری به‌مدت ۱۲ ثانیه، زمین و زمان را سیاه کرد. خاطره‌ای تلخ بر جگر میلیون‌ها ایرانی. بیش از ۳۴ هزار نفر از هم‌وطنان، چهره در نقاب خاک کشیدند.
پس از وقوع این فاجعه بود که پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله با توجه به ضرورت آگاه‌سازی و ارتقای فرهنگ عمومی در برابر این بلای طبیعی، پیشنهاد داد که این روز به‌عنوان روز ملی ایمنی در برابر زلزله نام‌گذاری شود تا فرصتی برای آگاه‌سازی عمومی و گرامیداشت یاد و خاطره قربانیان این فاجعه تلخ فراهم شود.
بدون تردید با وجود بیش از ۵۰گسل فعال شناخته‌شده که تقریباً همه استان را شامل می‌شود، نمی‌توان راه بر تکرار این بلای طبیعی بست. چراکه پیش از آن داغ رودبار و منجیل و پس از آن طعم تلخ زلزله کرمانشاه را نیز چشیده بودیم.
همه‌ساله در ۵ دی ماه ضمن یادآوری و گرامیداشت کشته‌شدگان فاجعه بم بار دیگر بهانه‌ای است تا به یاد بیاوریم با ارتقاء سطح دانش و آگاهی عمومی، استانداردسازی شرایط زندگی، ایمن‌سازی واحدهای مسکونی و ممانعت از ساخت‌وساز در حریم‌های ناایمن می‌توان به میزان قابل‌توجهی اثرات این بلای طبیعی را کاهش داد.
سازمان نظام مهندسی به‌منظور جلوگیری از بروز حوادث مشابه و طراحی ساز و کار ایمنی، آیین‌نامه اجرایی ماده ۳۳ قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان را تصویب کرد. به لطف تمهیدات سازمان و بی‌شک تلاش بی‌دریغ مهندسی، حجم عمده‌ای از خسارات جانی و مالی در زلزله‌های بعدی کاهش پیدا کرد.
امید است با اهمیت دادن به مقررات ملی ساختمان، اقدامات موثرتری در جهت کاهش لطمات این دست از بلایای طبیعی برداشته شود.
