روح اله واصف – سردبیر و مدیرمسئول پایگاه خبری تاسیسات نیوز: به نام خدا ؛ در دوران سه‌ساله کارکرد وزیر محترم راه و شهرسازی صرف‌نظر از ساخت مسکن و راه که باید توسط اساتید و صاحب‌نظران مربوط، صحت‌سنجی و ارزیابی شود، معیشت مهندسان و سیطره نظارتی آنان به ساخت‌وساز، اموری بود که نه‌تنها مغفول نماند که به‌عمد دستخوش بی‌مهری واقع شد.
در نظر گرفتن هزینه‌های ساخت‌وساز پایین‌تر از واقع و به‌تبع آن، حق‌الزحمه کم طراحی و نظارت هرچند که در تمام سال‌ها بوده است ولی این بار جدی‌تر دنبال شد. مهندسی که ۴ سال درس خوانده است و سه سال کار کرده است تا بتواند پروانه نظارت و طراحی بگیرد، حالا می‌بیند که اگر تمام این هفت سال به‌جای دانشگاه، به بازار رفته بود اوضاع بهتری داشت. این مساله برای مهندسان پایه‌های بالاتر یعنی دو و یک و ارشد غم انگیزتر است. مهندسی که غبار سپید سال‌ها تجربه را روی موهای خود دارد ولی توان و بنیه بالا رفتن از پله‌های ساختمان نیمه‌کاره را ندارد بدون نظارت چگونه گذران عمر کند؟ چگونه طراحی کند وقتی ده‌ها شرکت حقوقی کار را از او می‌ربایند؟
امسال درحالی‌که مهندسان مکانیک در شادی گرفتن چند قران حق‌الزحمه بیشتر بابت طراحی گاز بودند خبر نرخ‌های جدید همه را شوکه کرد و در پرس‌وجو ها، انگشت اتهام به‌سوی وزارتخانه رفت. هنر وزارتخانه در افزودن صلاحیت طراحی گاز به پیمانکاران گاز، درحالی‌که مهندسان مکانیک جامدات چنین صلاحیتی ندارند!، نیز از هنرهای وزارتخانه‌ای بود. این بی‌توجهی عمدی به قشری که چنین در معیشت خود درمانده است، سیل مهاجرت را افزون کرده است. مهندسانی که پس از سی سال باید نام خود را از عباس به اندی تغییر دهند و در خارج ایران رخت اقامت بیفکنند، آیا گناهی بیش از نگرانی معیشت خود را دارند؟
آقای بذرپاش، نمره شما در آزمون وزارت از نظر ما مهندسان، لااقل در بخش معیشت ما همکارانتان، نمره قبولی نیست. کاش این نوشته کوچک را می‌خواندید و در دفتر خود یادداشتی برای آینده می‌نوشتید: مهندسان هم مانند سایر مردم شکم دارند، زندگی دارند، خرج دارند و از همه مهم‌تر آبرو دارند.
