سؤال‌های انتخاباتی

روح اله واصف – سردبیر و مدیرمسئول پایگاه خبری تاسیسات نیوز: در میانه کمپین‌های انتخاباتی کاندیداهای ریاست جمهوری آنچه که به‌شدت مغفول ماند، نظرات کاندیداها در خصوص چند معضل جدی داخلی و البته مرتبط با کل جهان است. مساله نخست خطر گرم شدن کره زمین و نقش جدی ایران در این قضیه است.

ایران به‌عنوان یکی از چند کشور قرار گرفته در ابتدای فهرست تولیدکنندگان گازهای گلخانه‌ای، به‌شدت زیر سؤال است. ازطرف‌دیگر به دلیل استخراج نفت و گاز، نمی‌تواند از بسیاری وام‌های جهانی برای بهینه‌سازی و بهسازی صنایع آلاینده خود و جایگزینی نیروگاه‌های خورشیدی استفاده کند. جهان به سمت مصرف کمتر سوخت‌های فسیلی حرکت می‌کند و همین مساله کار ما را دشوارتر می‌کند که نگهداشت منابع زیرزمینی شاید چندان به‌صرفه نباشد. حال باید کدام مهره شطرنج را حرکت داد تا هم چرخ‌های زندگی بچرخد و هم مات نشویم؟

مسأله جدی دوم کمبود شدید آب در کشور است. دولت‌های همسایه و به‌ظاهر دوست ما، در نخستین گام آب را به روی ما بسته‌اند. ترکیه، افغانستان و حتی عراق نشان داده‌اند که آب را مهم‌تر از سلام و علیک ما می‌دانند و سدها را از حقابه‌های ما لبریز می‌کنند. کشاورزی به‌عنوان جدی‌ترین مصرف‌کننده آب، کند و کشدار به سمت تکنولوژی پیش می‌رود و شاید زمانی به استانداردهای جهانی خواهد برسد که آبی برای ذخیره‌سازی نباشد. رساندن آب از دریاهای جنوب به فلات مرکزی مخالفانی جدی دارد که آن را راه حلی پرهزینه، خطرناک برای محیط‌زیست و حتی اشتباه می‌دانند. بسیاری از باغ‌های میوه در کویر مرکزی به سمت خشکی و تغییر کاربری رفته‌اند و شاید تا چند سال بعد نتوانیم انار کاشان و یزد را ببینیم. سدها آب را از زمین‌های پایین‌دست خود دریغ کرده‌اند که خود باعث تغییرات نامطلوب در محیط‌زیست شده است. این چرخ‌دنده‌ها را چگونه باید حرکت داد که سیل مهاجرت از جنوب به شمال متوقف شود، محیط‌زیست آسیب نبیند و کشاورزی ما تعطیل نشود.

مساله سوم ناترازی انرژی در کشور است. حل کمبود برق در تابستان و گاز در زمستان با تعطیلی شهرک‌های صنعتی، پاک کردن صورت مساله است. سیل بی‌رویه واردات دستگاه‌های پرمصرف و کم بازده و تولید زیر پله‌ای و حتی رسمی برخی دستگاه‌های برودتی، اکنون به ما رسیده است و خانمان ما را برانداخته. با ممنوعیت تبلیغ اسپلیت و تبلیغ استفاده از کولرآبی، مشکلی را حل نمی‌کنیم بلکه برای خاموش کردن آتش به هرسو می‌دوم گریان! اگر امروز برنامه‌ریزی درستی کنیم شاید ده سال بعد نتیجه بگیریم. برنامه چیست؟

نقش نظام‌مهندسی کشور در حکمرانی، صنعت احداث و سندیکاهای پیمانکاری و کارفرمایی در آینده ساخت‌وساز کشور، صدور خدمات مهندسی، واردات تکنولوژی و مانند آن‌ها سؤالات اساسی ماست که باید پرسیده شود.

طبیعی است کاندیداها اکنون برای این مسائل برنامه‌ای نداشته باشند ولی آیا به آن‌ها فکر کرده‌اند؟ جزء دغدغه‌های آن‌ها است؟ خطر را حس و لمس کرده‌اند؟ اگر تا همین حد هم بدانیم شاید برای تصمیم‌گیری ما و البته مهم‌تر از ما، خود کاندیداها کافی باشد. تا فردا که روز عمل است.