روز ما مبارک

مهندس  واصف

باور کنید که نوشتن این  یادداشت سخت تر از همیشه است.

 

 

 

 

ما خلقت را از پروردگار خود به امانت گرفته ایم

مهندسان گرامی، همکاران عزیزم سلام. خدا قوت

باور کنید که نوشتن این سرمقاله سخت تر از همیشه است. امروز می خواهم از شما بنویسم. از خودتان. از خودمان. امروز باید از خودمان بنویسم. از خودمانی که همیشه دور بوده اند ولی درواقع نزدیکند. نزدیک تر از هر نزدیکی. در همه خانه ها هستند. همه سازمان ها و دفاتر، همه سینماها و پارک ها و فروشگاه ها. بیمارستان ها و کارخانه ها. باید از خودمان بگویم. مایی که بی مهابا ساخته ایم و بی سروصدا هر ناملایمتی را به جان خریده ایم.

یادتان است؟ وقتی جنگ شد همه نگران به ما نگاه کردند. آخر کشور نیروگاه و پالایشگاه داشت و همه نیازمند تعمیر. دشمن تا دندان مسلح بود و ما تنهای تنها. اما ما ساختیم. از سنگر تا بیمارستان و از خودرو تا مهمات. از هیچ، همه چیز ساختیم که پرشکسته پریدن هنر ماست.

جنگ تمام شد. جنگاوران به خانه بازگشتند و اما آیا خانه ای بود؟ دیگر چه مانده بود جز ویرانه های جنگ و نخل های سوخته.و ما بازهم آستین ها را بالا زدیم. سد و برج و نیروگاه ساختیم. بلند ترین و بزرگترین و سریع ترین ها را ساختیم. هیچ چیز مانع ما نبود که راه و نور و گرما و سرما را ما می ساختیم. پس همه چیز از ما بود. نه کار در بیابان و نه باران و برف و نه سرمای کشنده و نه حتا سختی سنگ کوه ما را نا امید نمی کرد که ما خلقت را از پروردگار خود به امانت گرفته ایم.

و تحریم ها آغاز شد. سیاسیون و اقتصاددانان در یک جبهه و مهندسان در جبهه ای دیگر جهادی جدید را آغاز کردند. اگر کسی به ما نفروخت خودمان تولید کردیم و اگر راهی بسته شد راهی دیگر یافتیم. آخر ما مبارزه با ناملایمات را از سال ها قبل از روزی که مهندس نامیدنمان آموخته ایم.

و امروز بی ادعاتر از همیشه همچنان خلق می کنیم. عادت کرده ایم که برای آسایش دیگران تن به هر سختی بدهیم. اگر در گرمترین یا سردترین مکان ها، روی بلندترین قله ها و یا در اعماق دریاها بوده ایم، با زندگی خود بازی کرده ایم و از خانواده بریده ایم نگاه ما به جلو و سر در عشقی دیگر داشته ایم. جان انسان ها ناموس ما بوده است و خاک کشورمان حیثیت ما.

امروز را ارج می نهیم اما امروز روز مهندس است و فردا و هر روز هفته و ماه و سال که ما همیشه بوده ایم. همیشه ساخته ایم و همیشه برای مردم زیسته ایم.

ما به فلک می رویم عزم تماشا، که راست؟

پایان /