راه نجات جان مردم و جنگل‌ها چیست؟!
به گزارش تاسیسات نیوز، در گذشته ما بیشتر نگران باران های اسیدی بودیم تا تغییر اقلیم. سال ها طول کشید تا با آلاینده گوگرد مبارزه کنیم، اما بالاخره امروز ما دغدغه تغییرات اقلیمی را مورد توجه قرار می دهیم، اما 40 سال پیش، باران اسیدی و مرگ جنگل ها بود که در بحث اقلیم و محیط ما قرار داشت.
در سال 1977، یک برنامه اندازه گیری جدید نشان داد که نشست گوگرد روی زمین در اسکاندیناوی بسیار بیشتر میزان تولید گوگرد کشورهای منطقه بود.
سوخت زغال سنگ صنعتی و بادهای غربی-شرقی به این معنی بود که انگلیس بزرگترین صادرکننده آلودگی گوگرد اتمسفری بود. انتقال نیروگاه های برق به حومه شهر و ساخت دودکش های بلند موجب کاهش آلودگی هوای محلی شد، اما مانع انتقال گوگرد به بیش از هزاران کیلومتر آنطرف تر نمی شود.
این اتفاقات در اوج جنگ سرد رخ داد. کشورهای پیمان ورشو 30 درصد کاهش تولید گوگرد را متعهد شدند و در حال تماشای از هم پاشیدن متحدان غربی بودند. انگلیس جدا شده بود و ایالت های کانادایی دقیقاً در مسیر بادهای جاری از مناطق صنعتی آمریکا بودند.
برای مخالفت با تغییر اقلیم که امروزه در حال رخ دادن است، دانشمندان و مسئولین دولتی بیشتر بر عوامل نامشخص تأکید داشتند تا عاملی که از قبل شناخته شده بود. آن ها نسبت به مرگ جنگل ها و آثار مخرب این ماده بر اسیدی شدن رودخانه ها و مرگ ماهی ها بی توجه بودند. سرمقاله مجله طبیعت پیشنهاد کرد که انگلستان می تواند سنگ آهک خرد شده را در رودخانه های نروژی بریزد و اگر نروژی ها آن را قبول نکنند، تصمیمی احمقانه گرفته اند. مقالات دیگر نیز به این مفهوم پرداختند که صنعت در یک کشور باید مسئولیت آسیب را در دیگر کشورها بر عهده بگیرد.
بالاخره دولت تاچر قبول کرد. در نتیجه موافقتنامه های حاصل شده و پروتکل 1999 گوتنبرگ همچنان در جلوگیری از آلودگی هوا نقش مهمی ایفا می کند.
پیامدهای سلامت بشر در دهه 1970 و 1980 به اندازه کافی درک نشده بود، اما تخمین های حاصل از آن نشان می دهد که هر ساله در اروپا از مرگ زود هنگام حدود 80،000 جلوگیری می شود که برابر با افزایش سالیانه حدود 250 میلیارد دلار و یا 1/4 درصد رشد تولید ناخالص داخلی است.
انتهای خبر