جایگاه فناوری های نوین در صنعت ساختمان

فناوری های نوین در بخش ‏های مختلف ساختمان از تثبیت و تحکیم خاک و محوطه‏ سازی تا آخرین اجزا و تأسیسات به کارگرفته می شوند.

همزمان با ظهور انواع مختلف فناوری های نو، بومی سازی تولید و تدوین استانداردهای مربوطه نیز همواره مورد توجه متولیان ساخت و ساز به ویژه مرکز تحقیقات مسکن قرار گرفته است.

در یک نگاه کلی می توان فناوری های نوین را به سه دسته کلی شامل فناوری های سازه ‏ای، معماری و تأسیسات مکانیکی و برقی طبقه بندی کرد.

در این ارایه تمرکز اصلی بر کلیات فناوری های نوین و لزوم استفاده گسترده تر از آنها در صنعت ساختمان خواهدبود.

مهمترین مزایای به کارگیری این فناوری ها عبارتند از:

۱- سرعت اجرای بالاتر

۲- کیفیت اجرایی بالاتر

۳- کیفیت عملکردی بالاتر

۴- کاهش وزن

۵- دوام بالاتر و افزایش عمر

۶- بعضاً کاهش هزینه تمام شده

۷- افزایش سطح آسایش

۸- کاهش مصرف انرژی

۹- افزایش سطح ایمنی

مهمترین مشکل فناوری های مدرن عمدتاً مشکلات زیست محیطی و بهداشتی و افزایش احتمال حریق ‏پذیری است. برهمین اساس، در به کارگیری آنها باید توجه ویژه ‏ای به بازیافت این مصالح در پایان عمر مفید ساختمان و یا بازسازی ساختمان معطوف شود. در عین حال، استانداردهای بهداشتی لازم در به کارگیری این مصالح قطعاً باید رعایت شوند.

درخصوص خطر حریق پذیری این مصالح نیز قطعاً چارچوب‏ های لازمه باید مدنظر قرار بگیرند.

اولین گام در جهت گسترش به کارگیری فناوری های نوین، استفاده از ظرفیت‏ های قانونی است. در این قسمت به جایگاه قانونی استقاده از مصالح استاندارد پرداخته میشود.

قانون گذاری و استاندارد سازی مصالح بر اساس تبصره یک ماده ۳۴ قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان، برعهده وزارت راه و شهرسازی و صمت گذاشته است (سازمان ملی استاندارد و مرکز تحقیقات مسکن).

بند ۹ ماده ۷۳ آیین نامه اجرایی نیز در زمینه تدریس اجرا کنترل مقررات ملی ساختمان ها و تدوین استانداردها و معیارهای فنی را به عنوان بخشی از وظایف و اختیارات هیأت مدیره و در همکاری با وزارت راه و شهرسازی تعریف نموده است.

همچنین در مبحث دوم مقررات ملی مکرراً بر به کارگیری مصالح استاندارد تأکید شده است.

بدون تردید آموزش نقشی کلیدی  در به کارگیری فناوری های نوین ایفا خواهد نمود. این آموزش می ‏تواند در سطوح مختلف صورت گیرد. آموزش های پایه ‏ای پیش از دانشگاه ها، آموزش های دانشگاهی، آموزش های نیروهای اجرایی و کارگران ماهر و حتی آموزش همگانی تأثیر به ‏سزایی در امر گسترش به کارگیری فناوری های نوین خواهند داشت.

پژوهشهای کاربردی از طریق مراکز تحقیقاتی و نیز مراکز آموزش عالی در ارتقا سطح کیفی فناوری ها و نیز بوم سازی تولید آنها تأثیر فراوانی دارد.

در همین حال، برگزاری سمینارهای آموزشی و کاربردی و نیز برگزاری دوره ‏های تخصصی گامی اساسی در جهت ترویج این فناوری ها محسوب  می شوند، ضمن اینکه ستفاده از مشوق های مختلف نظیر تسهیلات بانکی یا تخفیف‏های صدور پروانه گامی دیگر در جهت استفاده گسترده تر این فناوریها محسوب می شود.

البته تعریف نشان ها و شاخص های ویژه برای ساختمان هایی که از این فناوری ها استفاده نموده‏ اند نیز از اهمیت ویژه‏ ای در گسترش روزافزون به کارگیری این فناوری ها محسوب می‏ شود.