روح اله واصف/ سردبیر و مدیر پایگاه خبری تاسیسات نیوز: به نام خدا/ همکاران گرامی سلام و خدا قوت؛ در جوامع مدنی و پیشرفته دنیا، هر گروه تخصصی دارای یک اتحادیه، صنف یا حزب است تا بتواند آراء مختلف را جمع‌بندی کند و به اتفاق نظر برسد. شاید بتوان گفت یکی از مهمترین نیازهای امروز جامعه فنی و حرفه‌ای ما گفتگوی بین افراد است. در گروه‌های صنفی و مهندسی یک اتحادیه می‌تواند این کار را انجام دهد. چنان‌که در ASHRAE یا ASME یا مانند آنها می‌بینیم. در بحث‌های سیاسی تکثر بین اندیشه‌ها به تکثر احزاب می‌انجامد که در این گفتار به آن نمی‌پردازیم.
پس از گفتگوی این هفته فاز چهارم، تماس‌های متعددی با من شد و افراد مختلف نظرات خود را درخصوص صحبت‌های مهمان برنامه چه مخالف و چه موافق بیان داشتند. جالب این است که همه این افراد دلسوزانه و از سر صدق سخن می‌گفتند. آن چه برای من عجیب است نبود محلی برای تضارب آراء است تا به جمع‌بندی نهایی برسیم و به جای خطوط مختلفی که هیچ‌یک موازی نیستند به خط واحدی برسیم.
گفتگو و سخن گفتن افراد را دارای وزن و اهمیت می‌کند و نشان می‌دهد که چه هستند و چه اندیشه‌ای دارند. اما نق زدن، فحاشی یا فریاد زدن نه‌تنها هیچ مشکلی را حل نمی‌کند که خود بر مشکل‌ها می‌افزاید. حضرت علی (ع) می‌فرماید “سخن بگویید تا شناخته شوید؛ زیرا آدمی زیر زبانش نهفته است. “این نشان از اهمیت شناخت افراد میددهد.
بسیاری از مسایل و مشکلات صنفی از اتفاقات واقعی سرچشمه می‌گیرد. وقتی ناظری در پروژه‌ای دچار چالش می‌شود به سراغ قوانین و رویه‌ها می‌رود و چون چیزی نمی‌یابد مجبور است خود قضاوت کند. این قضاوت می‌تواند اشتباه و یا درست باشد ولی اثر آن برای کارفرما بسیار مهم و شاید مخاطره‌آمیز است. حال اگر ناظر ما این مشکل واقعی خود را با دیگران مطرح کند و با همکاران دیگر به گفتگو بنشیند چه بسا مشکل حل شود و از آن راه حلی برای همه مطرح شود.
این امکان ساده یعنی گفتگو سالها پیش مورد توجه جهان قرار گرفت و همه با آغوش باز پذیرفتند که راه حل مشکلات بزرگ بین تمدنی گفتگوی تمدن هاست. تمدن بزرگ شرق و غرب باید بیاموزند که نخستین دستاورد هر تمدنی گفتگو است. جنگ‌های خونینی که امروز در منطقه ما جریان دارد نتیجه تفکراتی است که اسلحه را برتر از خطابه می‌داند.
فراموش نکنیم که مداد عالمان برتر از خون شهداست. زیرا عالمان با نوشتن و گفتگو از جنگ ممانعت می‌کنند. چرا ما مهندسان تلاش نمی‌کنیم که با گفتگو از دعوا جلوگیری کنیم؟
در فاز چهارم می‌خواهیم با گفتگو به راه حل برسیم. جای خالی کرسی‌های اندیشه در جامعه تاسیساتی ما خالی است.
تا بعد!
