خزان به باغ ما زده
مهندس میلاد حاتمی
سردبیر ماهنامه مهندسی ایمنی
ایمنی نسبت به دیگر حوزه‌های ساختمانی رسته‌ی نوپایی محسوب می‌شود. در عنفوان دهه‌ی ۹۰ (هجری شمسی) بود که پای ایمنی و ایمن‌سازی به ساختمان‌ها باز شد. شهرداری تهران کمبود ایمنی شهری را احساس کرد و پوشش این کاستی مأموریتی بود که به سازمان آتش‌نشانی و خدمات شهری سپرده شد. پس‌ازآن بود که فراخوان‌ها، جلسات و همایش‌ها آغاز شد و دیری نگذشت که شرکت‌های ایمنی رو به ازدیاد گذاشتند.
برخی از این شرکت‌ها توسط کارکنان فعال یا سابق سازمان تأسیس شدند و عده‌ای از این شرکت‌ها هم از قبل در حوزه‌ی صنایع فعالیت داشتند و با الزامات شهری دامنه کار خود را گسترش داده و این حوزه را نیز تحت پوشش خود درآوردند.
بیشتر بخوانید
ایمنی شهری در این چند سال رفته‌رفته شکل گرفت و سازوکار معینی پیدا کرد؛ شرکت‌ها پالایش شدند و قوانین متقن بر آن‌ها حکم‌فرما شد.
تائید صلاحیت و استانداردسازی ملزومات ایمن‌سازی از قدم‌های دیگری بود که اعتلا بخشی این حوزه را مسبب شد.
با همه‌ی این تفاسیر هنوز نگاه به ایمنی از ترس تأییدیه پایان کار بود. کارفرمایی که نمی‌توانست ایمنی را به‌عنوان یک مزیت (آپشن) مطرح کند و بابت آن از مشتری پول بیشتری بگیرد این مبحث را زیاد جدی نمی‌گرفت، از طرفی خریدار هم از محاسن ایمنی بی‌خبر بود و بیشتر به آن نگاهی تجملی داشت.
