چند سالی است که تحریمها بر صنایع ایران سایه افکنده است؛ سایهای شوم که گویا قرار نیست به این زودی فرصت تابیدن به آفتاب را دهد. صنعت ساختمان نیز از این امر مستثنی نیست و مدتها از سنگینی این سایه رنج میکشید. حضور پررنگ شرکتها و تولیدکنندگان ایرانی در نمایشگاه صنعت ساختمان اما نشان داد که خواستن توانستن است.
نکته مثبت این ماجرا (تحریمها) اما دستاورد متفاوتی بود که بسیاری از تولیدکنندگان ایرانی به آن اذعان دارند و آن حرکت به سمت خودکفایی است. هرچند تحریمها در ابتدا صنعت تاسیسات و تهویه مطبوع را با چالشهای بسیار بزرگی روبرو کرد، اما همین مساله باعث شد تا شرکتهای ایرانی از خواب غفلت بیدار شوند و خودشان دست به کار شوند.
به تعبیر دیگری میتوان گفت که تحریمها باعث شد تا صنایع ایران از تهدید فرصت بسازند و تنها اسم و عنوان شرکت موفق را با خود به یدک نکشند، بلکه بتوانند با بهرهگیری از دانش، از شرایط بالقوه به سمت یک شرایط بالفعل جهش داشته باشند.
این مدعا را میتوان در خصوص تولید سیستمهای اسپلیت، داکت اسپلیت و چیلر کاملاً شاهد بود، محصولاتی که تا قبل از اعمال تحریمها به سادگی از کشورهای دیگر وارد ایران میشد. طوریکه اگر تحریمی در کار نبود، واردات این محصول همچنان ادامه داشت و صنایع ما را بیشتر به آن وابسته میکرد.
تحریمها و ممانعت از واردات کالای خارجی به ایران جرقهای بود که در ذهن تولیدکنندگان ایرانی زده شد تا به سراغ تولید بروند. این تولید اما صرفنظر از قطع وابستگی به کالای خارجی (اسپلیت و چیلر) یک مزیت دیگر نیز دارد که بسیار ارزشمند است. در واقع، سیستم تهویه مطبوعی که توسط یک شرکت ایرانی در کشور خودمان تولید میشود، با در نظر گرفتن شاخصههای مهمی همچون شرایط آب و هوایی کشور تولید میشوند، این در حالی است که یک محصول خارجی در تطابق با شرایط خاص کشور متبوع خود تولید شده است و همین نکات ریز از جنبههای زیادی همچون مصرف انرژی نمود پیدا میکنند.
اما سوال اصلی که مطرح میشود این است که آیا محصولی که اکنون بسیاری از شرکتهای ایرانی دست به تولید آن زدهاند، از نظر کیفیت قدرت رقابت با نمونه خارجی را دارند که مشتری با میل و رغبت به خرید آن جذب شود یا صرفاً به دلیل نبود نمونه خارجی، مشتری گزینه دیگری ندارد؛ آیا سیستم تهویه مطبوع ایرانی آنقدر با کیفیت است که بعد از رفع تحریمها، مشتری همچنان به نمونه ایرانی وفادار بماند یا خیر؟!