درآمد ما!

روح اله واصف

مدیرعامل آکادمی کاشانه

چند وقتی است که همه هزینه‌های جاری در کشور ما به تبع نوسانات مالی، ارزی و تورم افزایش یافته است.

هزینه اجاره ملک که همیشه یک چهارم قیمت ملک بوده است به دلیل پرش قیمت ها به یک ششم تا یک نهم قیمت ملک رسیده است و البته بسیار بالاست اما به آرامی در حال خزیدن به همان یک چهارم قبلی است و این یعنی یک افزایش وحشتناک در قیمت اجاره.

همین یک مثال ساده نشان می‌دهد که قیمت‌های ارائه کالا و خدمات افزایش می‌یابد تا شکاف درآمد و هزینه را پر کند.

از بستنی و ماست و قیمت اجاره تا نرخ تاکسی و دارو افزایش یافته است و این به معنای پرداخت هزینه بیشتر است.

آنچه در این میان جالب و غم‌انگیز است ثابت ماندن نرخ خدمات مهندسی در ارقام سال‌های قبل است و تاکید فراوان بر آن که نباید و نمی‌توان آن را افزایش داد.

چنان که اکنون رقم بازرسی گاز برای یک ساختمان ۲۴ واحدی در حدود سه تا چهار میلیون تومان است و این یعنی مهندس همکار ما باید لااقل سه بار برای بازدید پروژه و زیر و رو کردن اجرای آن وقت بگذارد، یک عمر مسئولیت خطرات بعدی پروژه را بپذیرد و اگر متاسفانه و خدای ناخواسته خونی از بینی کسی بیاید لااقل صد برابر این پول را پرداخت کند و دم نزند که شکایت از اوضاع هیچ مشکلی را حل نمی‌کند. در حالی که این پول هزینه دو یا سه پنجره خانه مذکور است!

مهندس همکار ما چرا باید این قدر کم بها و ارزان کار کند؟ چرا چنین مسئولیتی با چنین رقمی؟ آیا در تمام هزینه‌ها و ارقام کشور ما همین یک جا مانده بود که باید توقع خود را کم کند؟ آیا همین ارقام پایین زمینه فسادهای بعدی را ایجاد نخواهد کرد؟

آیا مهندسان نباید ماست و بستنی بخورند یا اجاره بپردازند؟

اگر علیرضا منصوریان سرمربی فوتبال چندی پیش گفته بود که کارگر مغازه من از داور فوتبال بیشتر درآمد دارد باید درآمد همکار ما که به جز طراحی و بازرسی درآمد دیگری ندارد را نیز با همان کارگران مغازه سنجید!

تا بعد!