زنان مهندس، واقعیتی ملموس نه «پز سیاسی – اجتماعی»

مهری بهزادپور: امروزه حضور زنان در رشته‌های مختلف به ویژه رشته‌های مهندسی «پز اجتماعی یا سیاسی» نیست، بلکه واقعیتی ملموس و عینی در حد و اندازه تفکرهای به روز شده است.

رشد روزافزون پذیرش دانشجویان دختر در رشته‌های مختلف به ویژه مهندسی، که پیش از این ظرفیتی برای پذیرش دختران در نظر گرفته نمی‌شد کم کم عادی‌تر از گذشته اعلام و پذیرش می‌شود.

حضور بانوان مهندس در عرصه ساخت و ساز و ایجاد فضای متناسب در شان بانوان، بیانگر بالقوه شدن پتانسیل نهفته در این عرصه به شمار می‌آید که غیرقابل انکار است.

حضور زنان در عرصه‌های مدیریتی، نظارتی، قانون‌گذاری، اجرایی و … منجر به احقاق حق «ویژه» خود و البته نه «برابر» که شاید تعریفی مطلوب‌تر برای زنان کارآمد کشورمان است، راوی حقوقی است که در تمامی جهات در نتیجه فعالیت در عرصه‌های مختلف آن‌ها حاصل شده و در نهایت به ارتقای جایگاه زنان منتهی شده است.

بر اساس آمار موجود در حال حاضر بیش از نیمی فارغ‌التحصیلان رشته شهرسازی ایران را زنان تشکیل می‌دهند، اما به دلیل موانع پیش رو در بخش‌های اداری مشغول به کار شده‌اند. در حالی که زنان با ویژگی‌های شخصیتی ریزبینی و دقت، در عین نگاه جامع به امور، قابلیت به کارگیری بیشتر و مطلوبتری در رشته‌های مختلف صنعتی و ساخت و ساز دارند.

این در حالی است که میزان بیکاری زنان در حال حاضر  بسیار بیشتر است و فرصت‌های شغلی برای آنها با قابلیت‌های برابر با مردان به کنار گذاشتن آنها منتهی می‌شود.

شاید بهترین هدیه در روز زن، استمرار پذیرش زنان در رشته‌های مختلف باشد تا نگاه حاکمیتی در رشته‌های به اصطلاح مردانه فقط با توجه به توانمندی‌های انسانی تغییر منطقی یابد.

تفکیک جنسیتی در این حوزه در نگاه اول شاید خود مطبوع به نظر نیاید، اما با توجه به شرایط موجود زنان جامعه ما،‌ به ویژه زنان فارغ‌التحصیل در رشته‌های به اصطلاح مردانه مانند رشته‌های مهندسی، نیاز حمایتی بیشتر مراجع قانون‌گذار و اجرایی را می‌طلبد تا جامعه در مسیر متعادل در راستای بهره‌گیری از پتانسیل‌های انسانی کشور گام بردارد.