فرق دارد با چه پیشینه، کدام هدف و چه مبانی معرفت‌شناختی بر صندلی وزارت تکیه بزنی. آدم‌هایی را هم که برای همراهی در مسیر پیش رویت برمی‌گزینی با پیشینه، هدف و مبانی تو در ارتباطند.
فرزانه صادق مالواجرد که قطعا آرزوی رئیس جمهور شدن ندارد و سلول‌های مغزش در بازی‌های سیاسی فرسوده نشده، در اولین روزهای وزارتش، دکتر «اطهره نژادی» را به عنوان مشاور عالی‌اش منصوب می‌کند.
آیا اطهره نژادی عضو ستاد انتخاباتی‌اش در دوره‌های گذشته بوده؟ آیا او از رفقای قدیم است و در آسانسور جریانات سیاسی با هم بالا آمده‌اند؟ آیا «نژادی» در وزیر شدن «صادق» سهمی داشته و حالا دارد مزد تلاشش را می‌گیرد؟ آیا این زن در حوزه مسکن یا حمل و نقل دارای تجربه فنی و تخصصی است ؟
پاسخ همه این سؤالات «خیر» است.
اما پیام انتخاب این زن ( اطهره نژادی) به عنوان مشاور عالی وزیر راه و شهرسازی چیست و قرار است او در این وزارتخانه چه‌کار کند؟
به نظر می رسد که فرزانه صادق بر خلاف وزرای قبلی به خوبی دریافته که وزارت راه و شهرسازی یک ارگان سخت و صرفاً فنی و عمرانی نیست. او می‌داند که اگر به ابعاد فرهنگی و اجتماعی رسالت های این وزارتخانه (که تا به حال مغفول مانده) بی توجه باشد، حدود یک سوم بودجه عمرانی دولت را، اگر به تمامی و در جای خود هم هزینه کند، هنوز می تواند «وزیری منفور» باشد. پس برای مشاورت عالی خود، یک کنشگر اجتماعی را فرامی‌خواند. کسی که در رشته برنامه‌ریزی محیط زیست از دانشگاه تهران دکترا دارد و نگاهش به توسعه، نگاهی تک بعدی و صلب نیست.
اطهره نژادی «اکولوژی انسانی» را ترجمه کرده تا مفاهیم بنیادین توسعه پایدار را نه با آجر و سیمان و آهن، بلکه با لحاظ عامل انسانی دنبال کند.
او در توسعه راه‌ها، آثار محیط زیستی بزرگراه‌ها بر تخریب اکوسیستم‌ها را مطالعه کرده و در توسعه شهری، تئوری برگشت پذیری و رشد هوشمندانه شهرها را می‌شناسد.
مشاور عالی وزیر راه در کنار فعالیت‌های علمی و دانشگاهی در معاونت امور زنان ریاست‌جمهوری سمت‌های مختلف داشته و در رویدادهای متعدد اجتماعی و فرهنگی به عنوان صاحب نظر به بیان دیدگاه های خود پرداخته.
حضور او در کنار وزیر راه و شهرسازی می‌تواند بیانگر تغییر ماهوی تصمیمات کلان و رویکردهای توسعه ای این وزارتخانه به سمت و سوی انسانی و کیفی شدن باشد؛ که در دولت چهاردهم نیز از مهمترین محورها است.
