یک مویز و چهل قلندر

روح اله واصف

 یادداشتی که مطالعه می کنید، سرمقاله هفته نامه تاسیسات نیوز شماره 70 است.

به نام خدا

یک مویز و چهل قلندر

 

مدتی است که همه دست‌اندرکاران تاسیسات ایران به این نتیجه رسیده‌اند که مشکلاتی جدی وجود دارد و برای حل این مشکلات باید کاری کرد.
لذا به تشکل ها، انجمن ها و مواردی مانندآنها برمی‌خوریم که گاهی چنان شبیه هم هستند که دوقلو می‌نمایند و حتی لازم است با لباس‌های آنها، آنها را از هم تمیز دهیم. دو کنفرانس بین المللی با فاصله کمتر از یک ماه! دو انجمن صنفی، ده‌ها مجله علمی،ده ها کتاب مبانی تاسیسات و … درحالی که به شدت از فقر علمی رنج می‌بریم. هنوز استاندارد نقشه کشی در کشور ما وجود ندارد. هنوز یک نسخه مدون استاندارد سیستم‌های اطفاء حریق در کشور ما نیست. نقشه ای را می‌بینیم که بخشی از لوله ها در آن با میلیمتر سایز شده است و بخشی با اینچ. یعنی دو دستگاه متفاوت آحاد در یک شیت نقشه!
و می‌بینیم که سخنرانی برای یک کارگاه آموزشی به ایران می‌آید و می‌گوید: تا امروز بسیار نگران بودم که مبادا حرف‌هایم تکراری باشد. اما پس از شرکت درچند کارگاه آموزشی دیگری که اینجا برگزار شد خیالم راحت شد! و تعدادی تعریف و بدیهیات را به ما تحویل می‌دهد.
طراحانی را می‌بینیم که مقررات ملی را مطالعه نکرده‌اند ولی مدام از آن ایراد می‌گیرند.
کاتالوگ برخی از شرکت‌های تولیدکننده صرفنظر از گرافیک آن، بیش از 10سال است که تغییر نکرده است.حتی متاسفانه گرافیک آنها نیز تغییری ندارد.
انجمن ها چنان به فعالیت مشغولند و آنقدر دکتر شاغل در دانشگاه و صنعت داریم که هنوز رشته منسجم تاسیسات را در دانشگاه نداریم. لطفاً نگویید این رشته موجود است که سخن در این مقوله را به فرصتی دیگر وامی‌نهیم.
آیا این مویز کوچک ما را این همه قلندر لازم است؟
تیم هسته ای ما نشان داد که با یک استراتژی منسجم سیاسی، فرهنگی و همه جانبه می‌توان مشکلات بزرگ را حل کرد. آیا چند مهندس و دکتر ایرانی یک رشته، آنقدر با هم مساله دارند که هیچ تشکل و نشست و انجمن و کنفرانسی را نمی‌توان تجمیع کرد؟
البته باید توجه کرد که از تکثر نیز می‌توان به وحدت رسید. اتفاقاً در یک جامعه آرمانی و چندصدایی شاید راه موفقیت هموارتر است. صداهای متفاوت به نغمه‌های متفاوت می‌رسد و از این نغمه ها سرودی دل انگیز شنیده می‌شود که روح فزاست. امابه شرط آن که این کنسرت، از روی نت واحدی اجرا شود. دستوری که مشخص کند جای سنتور کجاست و تار در کدام پرده نواخته شود و تنبک کی وارد شود.
ما اکنون این نغمه ها را داریم. ورق‌های نت اما، گم شده است.شاید رهبر کنسرت آنها را برده است!

 

 

 

 

 

انتهای خبر