کرونا، بودن یا نبودن

تاسیسات نیوز/ روح اله واصف

 همکاران گرامی سلام و خداقوت
اهریمن کرونا در جنگ بی امان با انسانها به پیش می تازد و آثار دردناک خود را برجا می گذارد. روزی نیست که خبر فوت یکی از دوستان یا آشنایان نرسد. از اطرافیان ما تا رییس جمهور نچسب آمریکا! همانگونه که ما قوی تر می شویم و داناتر، این جنگجوی بی رحم استراتژی جدیدی طرح می کند و از دری دیگر وارد می شود.

روزی به کودکان می تازد و روزی دیگر به جوانان. امروز در کاشان غوغا می کند و فردا در بندرعباس. واکسن ساخته می شود ولی بی نیاز به هیچ جاسوسی کرونا مطلع می شود و جهش می کند و این اشرف مخلوقات را به سخره می گیرد. به راستی که چقدر ما ضعیفیم با این همه دانش و هوش و تجربه.

در این میان مجبور می شویم که قواعد بازی را رعایت نکنیم. اجتماعی از پی اجتماعی دیگر، مسافرتی از پی مسافرتی دیگر و نمایشگاهی از پی نمایشگاهی دیگر می آید و می رود و هربار مسافری از قطار زندگی پیاده می شود.چاره ای نیست. زندگی خرج دارد و دولت هم پول ندارد که به همه مرخصی بدهد. به هرحال همه باید کار کنیم و اتفاقاً سخت تر از همیشه! پس چه کنیم؟

نمایشگاه یکی از محل های خطرناکی است که از همه شهرها به آنجا می آیند و تجمع می کنند و دستگاه ها هم که فیلتری ندارد و خلاصه هرچه خوبان همه دارند تو یکجا داری! شرکت برگزار کننده نمایشگاه بین المللی تهران البته تمهیداتی اندیشیده است تا بیماری کمتر شود. تبلیغات کمتر برای آن که تنها متخصصان باخبر باشند و بیایند، تعبیه متعدد دستگاه های حاوی مواد ضدعفونی و پاشش اتوماتیک آن به افراد وارد و خارج شونده به سالن ها و تب سنجی افراد از جمله این اقدامات است. البته خوب است و کافی نیست.

طی بازدیدی که از نمایشگاه صنعت غذا داشتم و نیز صحبت های دوستانم که از نمایشگاه های دیگر بازدید کرده اند، مشاهده می شود که نمایشگاه ها با استقبال خوبی روبرو شده اند. هرچند نمی توان نمایشگاه دوران کرونا را با دوران قبل از آن مقایسه کرد. نمایشگاه امسال را باید با نمایشگاه امسال سنجید و بس. تمام این مشاهدات و شنیده ها حاکی از عزم جزم کسانی است که قصد دارند در این دوران بحران زده اقتصادی، زیر حمله بی امان ویروس کرونا و در محاصره سخت اقتصادی صنعت کشور از داخل و خارج تولید کنند، بفروشند و روزگار خود و صدها نیروی مولد دیگر را بگذرانند. مانند دوران جنگ تحمیلی که پدران ما امروز در اداره بودند و فردا در جنگ و شاید پس فردا در بیمارستان. اما بودند و جنگیدند. سوال بزرگ اما این است که مایی که اکنون هستیم و می جنگیم خواهیم توانست این دوران را به اتمام برسانیم یا نه! پاسخ این سوال را سالی دیگر می توان دید.

تا بعد!