مهندس بانوی موثر

مونا مسگران کریمی

عضو علی‌البدل مکانیک نظام‌مهندسی استان مازندران

به گزارش تاسیسات نیوز، سازمان نظام‌مهندسی یکی از بارقه‌های امید درزمینۀ اشتغال بوده و پروانه اشتغال به کار فرا جنسیتی آن جای بسی مسرت برای جامعه بانوان ایران اسلامی دارد. شرایط احراز دریافت این پروانه بامطالعۀ کتب مربوطه و تا حدی تجربۀ بازار کار مهیا شده و ازآنجایی‌که قیدی محدودکننده را متوجه زنان برای به‌کارگیری دانش خویش در چرخۀ توسعۀ کشور ننموده ، می‌تواند جایگاهی برای رشد و تعالی بازار کار دوشیزگان و بانوان، محسوب شود.

 

 

 

اگرچه حضور دختران و زنان در دانشکده‌های فنی و مهندسی در بیست سال گذشته ، کمرنگ و حداقلی ، بدون پشتوانه‌های عرفی و سنتی بوده و جامعه در پذیرش دختران یا زنان مهندس، تردیدهایی نسبی داشت و با پایین کشاندن این گروه اجتماعی در حد یک شعار که حتی محتوای آن را نیز برنمی‌تابید و به نازل‌ترین درجات خدمت در نهادهای دولتی، خصوصی و تعاونی، آسان‌ترین راهکار برای هضم و حذف آنان در پیش می‌گرفت اما در ادامۀ راه، اقلیت نخبه و فرهیخته با توجه به رونق نسبی بازار کسب‌وکار آن دوران توانستند پا به عرصه‌های اجتماعی و اقتصادی بگذارند.

 

 

 

دستیابی به فرصت‌های شغلی در جهت فرهنگ‌سازی، همراه با الزام استفاده از توانایی‌ها و ظرفیت‌های زنانه در پست‌های مدیریتی، چنان نمود و بازخورد آشکاری داشته که در پنجمین دورۀ انتخابات مجلس شورای اسلامی از جهت کمیتی به رشد حداکثری 14 نفر از 277 تن رسید و پس‌ازآن فارغ از کمیت، شاهد حضور کیفی بانوان هم بودیم ، که افتخار حضور زنان در مشاغل حساسی چون کابینۀ دولت، معاون ریاست‌جمهور و رئیس سازمان‌های بزرگ و کوچک بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی را رقم‌زده است.

 

 

 

در حالی این سطور به‌عنوان هدیه‌ای برای زنان پرتوان و پرتلاش جامعۀ مهندسین نگاشته شده که به جهتی فضای ذهنی و انتزاعی کسب‌وکارهای مردانه، فقط مقولۀ موفقیت شغلی و امکان ایجاد فضای درآمدی را از آن این گروه می‌دانست و به دختران و زنانی که به این میدان وارد می‌شدند فقط اجازه می‌داد که داخل فضای نرم‌افزارهای مردانه، اختیار عمل داشته باشند.

 

 

انکار استعدادهای دختران و زنان به‌عنوان نیمی از جامعۀ آماری انسانی، توسط عده‌ای از افراد ( چه زن و چه مرد ) در جهت کسب موفقیت‌های اقتصادی _ اجتماعی، مسئولیت سنگین تغییر باورها در مورد چگونگی نگاه به این جنس را بر دوش افرادی که در جامعه برای تثبیت توانایی‌هایی که اصولاً نیاز به اثبات آن نبود، قرار داده بود.

 

 

ورود به صنعت پیچیدۀ ساخت‌وساز همراه با جلب اعتماد کنشگران مختلف اعم از سرمایه‌گذاران، همکارانی از جنس مرد و عوامل دست‌اندرکاری چون بنا، لوله‌کش، برق‌کار، سنگ‌کار و … همین‌طور مردان خانوادۀ خود ، کار ساده‌ای نبود که تحقق پیدا نمود و این اولین قدم، بزرگ‌ترین دستاورد در مرحلۀ سهم یابی برای نقش تأثیرگذار زنان در سازوکارهای مردانه بود.

 

 

عضویت قشر تحصیل‌کرده با حداقل مدرک لیسانس در سازمان نظام‌مهندسی در کنار قوانین نه‌چندان کامل از جنبه حمایتی، به دلیل فضای برابر جنسیتی، توانست بستری برای شکوفایی استعدادها و همت زنانه شود.

 

 

دوشیزگان و بانوان از فضای مدارس و پشت‌میزنشینی‌های سنتی ادارات دولتی و شرکت‌های خصوصی، آرایشگاه‌ها و خیاطی‌ها جدا شدند و خود را در کانون کارزار ساخت‌وساز یافتند، آنجا که منافع حرف اول را می‌زد به‌یک‌باره حساب‌کتاب‌هایی رنگ باخت و اجرای قانون و مقررات با محوریت حفظ منافع ملی و سرباز وطن، پیش آمد.

زنان به‌صورت مسئولانه و متعهدانه در قالب کارهایی تیمی، نقش‌های تخصصی و حرفه‌ای بر عهده گرفتند، اندیشه تولید نمودند و نان حاصل از تفکر و دسترنج خود را همراه با کارآفرینی و ثروت افزایی به جامعه هدیه دادند.

سهم خواهی و آشنا نمودن سایر زنان با حق‌وحقوق حرفه‌ای خود شتابی دوباره یافت و به‌سوی خواهرانشان که در منزل زیر بار مسائل زندگی، مدارک مهندسی خود را در قابی زیبا به دیوار آویخته بودند ، قدم برداشته و درخواست یاری و مشارکت برای اقدامی مؤثر و جمعی که هدایت‌کنندۀ کشور به‌سوی توسعه باشد، تقدیم ایشان نمودند.

 

 

 

نتیجۀ آن جهاد سرشار از مهر و محبت، راه‌اندازی کمیسیون بانوان در هیات مدیرۀ دورۀ ششم نظام‌مهندسی استان مازندران شد که در کنار همۀ کارکردهای مثبت حاصل از جلسات مستمر هم دلانه برای هم‌اندیشی‌های حوزۀ مهندسی ، تفاسیر و قضاوت‌های کژکارکرد را به دلیل تازه تأسیس بودن و عدم باور بسیاری از افراد در مورد امکان خلق فرصت‌های جدید توسط کمیسیون مذکور، رقم زد.

 

 

 

کمسیون بانوان درب منازل همۀ دختران و زنان مهندس را کوبید و برای رفع موانع موجود با همفکری و تدبیر آنان، چاره‌ای اندیشید، در اغلب موارد موفق بود و گاهی ناموفق . حضور بانوان بعد از هفت دوره انتخابات هیات مدیره نظام‌مهندسی استان‌ها در سطح کشور حداکثری می‌بود و حالا امروز در جمع برنامه ریزان تصمیم گیر ، حقی برای تصمیم سازی و تصمیم‌گیری به وجود نیامد.

 

 

 

آنان اتاقی از جنس فکر خودساخته بودند نه در خانه بلکه در سازمان نظام‌مهندسی ساختمان . تحریم و رکود اقتصادی و عدم تعریف منابع اقتصادی برای زنان، محدودیت‌ها و فشارهایی روانی را به وجود آورده بود که علی‌رغم کاهش فرصت‌های چانه‌زنی، مقاومت‌های آنان را زیاد نموده بود، اینک در شرایط گشایش و پسا تحریم حضور زنان دوشادوش مردان، نه‌تنها اضافی و مازاد نبوده و کمیسیون زنان یک مجموعۀ سرگرم‌کنندۀ زنانه به شمار نمی‌آید بلکه یک سامانه برای افزایش کیفیت مدیریت و کنترل پروژۀ توسعۀ کشور با حضور «مهندس بانوی مؤثر» است.

 

 

 

 

 

انتهای خبر