قوانین بازدارنده نفتی و گازی صادر شد

به گزارش تاسیسات نیوز، یکسری قوانین در حوزه نفت و گاز وضع شده است که بتوان به هر دو مقوله انرژی رسیدگی بهتری کرد.

 

 

در حالی شرکت‌های آلاینده هوا موظف هستند 1 درصد از ارزش افزوده خود را به علت آلودگی هوا مالیات دهند که شرکت ملی نفت ایران که با سوزاندن گازهای همراه نفت سهم بالایی در آلودگی هوا در استان های جنوبی کشور دارد، به دلیل دولتی بودن از پرداخت این مالیات معاف است.

 

سالهاست که حدود 40 درصد از گازهای همراه نفت تولیدی کشور به دلایل مختلفی از جمله مشکلات اقتصادی در تامین مالی پروژه‌های جمع آوری گازهای همراه نفت بدون استفاده در هوا می‌سوزد و به هدر می‌رود.

با این وجود، تاکنون در کشورمان قانونی اختصاصی و شفاف برای جمع آوری گازهای همراه نفت به تصویب نرسیده است و این مساله باعث شده که شرکت ملی نفت ایران در عمل خود را ملزم به جمع آوری این گازها نداند و برای این موضوع اولویت چندانی قائل نباشد.

البته این شرکت به درستی مدعی است که برای جمع آوری گازهای همراه نفت برنامه هایی بیشتر در قالب طرح های NGL در دستور کار دارد، اما مشکل اینجاست که این برنامه به گونه‌ای طراحی شده است که با استمرار روند فعلی، امید چندانی به بهره‌برداری از بسیاری از آنها تا 10 سال آینده وجود ندارد.

یکی از مهم‌ترین حوزه های مغفول در جمع آوری گازهای همراه نفت، مسایل حقوقی و قانونی این حوزه است. متاسفانه در برنامه‌های توسعه‌ای، قانون بودجه سالیانه و قوانین زیست محیطی به گازهای همراه نفت به صورت گذرا و حاشیه‌ای اشاره شده است.

به عنوان مثال، وقتی در قوانین به این موضوع در کنار افزایش تولید نفت و گاز از میادین مشترک اشاره می‌شود، طبیعی است که مورد توجه چندانی قرار نگیرد. این در حالی است که در کشورهای مختلف دنیا یک قانون اختصاصی برای جمع آوری گازهای همراه نفت وجود دارد. به عنوان مثال،کشور نیجریه سال 1970 قانون تزریق گاز همراه نفت را تصویب کرده است.

البته سازمان حفاظت محیط زیست در این زمینه قوانینی دارد که غالبا با دیدگاه کاهش انتشار دی اکسید کربن مطرح شده است ولی این قوانین قدرت اجرایی ندارند.

به عنوان مثال، یکی از قوانین مهم موجود که به نظر می رسد می‌تواند به سوزانده شده گازهای همراه نفت ارتباط داشته باشد، بحث اخذ مالیات از شرکت‌های آلاینده هوا است.

از ابتدای سال 1382 براساس بند «ه» ماده 3 قانون تجمیع عوارض، کالاها و محصولات صنایع آلوده کننده محیط زیست، و سپس از سال 1387 تاکنون به استناد تبصره یک ماده 38 قانون مالیات بر ارزش افزوده، واحدهای آلاینده محیط زیست طبق تشخیص و اعلام سازمان حفاظت محیط زیست مشمول پرداخت یک درصد از فروش به عنوان عوارض آلایندگی بوده‌اند.

از طرف دیگر هم سوزاندن گازهای همراه نفت که عمدتا ترش هستند (حاوی سولفید هیدروژن بالایی هستند)، ایجاد آلایندگی زیادی در استان‌های جنوبی کشور می‌کند،بنابراین انتظار می رود که شرکت‌های بهره بردار از میادین نفتی که زیرمجموعه‌های شرکت ملی نفت ایران هستند، موظف به پرداخت سالانه یک درصد از ارزش افزوده خود برای این موضوع باشند،اما با توجه به معافیت شرکت‌های دولتی از پرداخت این مالیات، چنین الزامی برای این شرکت‌ها وجود ندارد.

در این شرایط، طبیعی است که شرکت ملی نفت ایران انگیزه برای در اولویت قرار دادن طرح‌های جمع‌آوری گازهای همراه نفت نداشته باشد. به نظر می‌رسد تا زمانی که شرکت ملی نفت ایران به لحاظ قانونی موظف به جمع آوری گازهای همراه نفت نباشد و قوانین بازدارنده‌ای در این زمینه تدوین نشود، شاهد اتفاق چشمگیری در این حوزه نخواهیم بود،بنابراین لازم است قوانین بازدارنده‌ای برای شرکت‌های بهره بردار میادین نفتی تدوین گردد تا شاهد اقدام جدی از سوی این شرکت‌ها برای جمع آوری گازهای همراه نفت باشیم.

منبع: فارس

 

 

 

 

 

انتهای خبر