شورشدن آب‌های زیرزمینی یکی از تبعات بهره‌برداری بی‌رویه از آب است
معاون دفتر آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست گفت: شور شدن آب‌های زیرزمینی یکی از تبعات بهره‌برداری بی‌رویه از منابع آبی و غیر قابل برگشت است.
به گزارش تاسیسات نیوز، تورج فتحی گفت: پدیده شور شدن سفره‌های زیرزمینی بیشتر در فلات مرکزی ایران مشاهده می‌شود چون در این بخش‌ها بیشتر مناطق دشت‌ها کویری، شور و قلیایی هستند.
شور شدن آب‌های زیرزمینی یک فرایند برگشت‌ناپذیر است که به علت پیشروی آب‌های شور و پسروی آب‌های شیرین رخ می‌دهد و آب‌های شور جایگزین آب‌های شیرین می‌شود.
به عنوان مثال آن قسمت از آبخوان دشت‌های کاشان که شور شده دیگر قابل برگشت نیست، حتی اگر تمام چاه‌های اطراف مسدود شود و تغذیه طبیعی به آن‌ها برسد، آب آن بخشی که شور شده دیگر شیرین نمی‌شود.
وقتی به طور مداوم آب شیرین قابل شرب برداشت می‌شود به صورت طبیعی کیفیت آب نیز کاهش می‌یابد، در واقع غلظت املاح و نمک محلول در آب به علت استفاده بی‌رویه افزایش می‌یابد، این هم جزو پدیده‌های غیرقابل برگشت است.
معاون دفتر آب و خاک سازمان حفاظت محیط زیست در مورد آلودگی منابع آبی گفت: آلوده شدن سفره‌های زیر زمینی از دیگر پیامدهای استفاده بی‌رویه از منابع آبی است.
وی درباره دشت‌های تهران اظهارداشت: سالانه 1.2 دهم میلیارد متر مکعب آب شرب در تهران مصرف می‌شود و تقریبا نیمی از این آب به فاضلاب تبدیل می‌شود و به وسیله چاه‌های جذبی و آبخوان‌ها دوباره در چرخه سفره‌های زیرزمینی قرار می‌گیرد.
کنترل آلودگی در آب شرب تهران بر عهده دو دستگاه وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی و شرکت آب و فاضلاب است، این دو نهاد وظیفه دارند آب شرب سالم در اختیار شهروندان قرار دهند.
وی درباره نحوه شور شدن سفره‌های زیرزمینی گفت: وقتی لایه‌های آب شیرین به علت بهره‌برداری بی‌رویه کاهش می‌یابد، جبهه آب‌های شور به سمت منابع آبی شیرین کشیده شده و به این ترتیب منابع آب شیرین، شور می‌شود.
فتحی با بیان این که تبخیر هم یکی دیگر از دلایل شوری و آلودگی آب شرب است، افزود: میزان تبخیر در کشور بین 2 تا 4 متر متغیر است که این میزان بسیار بالاست به طوری که از میزان 411 میلیارد متر مکعب بارندگی سالانه در کشور 297 میلیارد متر مکعب آن تبخیر می‌شود.
متاسفانه اکنون در برخی از استان‌های جنوبی کشور مانند مناطقی از استان فارس، هرمزگان و کرمان آب شیرین قابل شرب وجود ندارد، یعنی هرچه آب زیر زمین بوده پمپاژ و مصرف شده است و دشت‌هایی در آن مناطق وجود دارند که آبشان شور و لب شور (آب چاه) شده و دیگر قابل شرب نیست.
پایان پیام/.