دکتر روح الله واصف – سردبیر و مدیرمسئول پایگاه خبری تاسیسات نیوز: به نام خدا؛ آتش وحشتناکی که در آمریکا رخ داد و بخش بزرگی از جنگل و شهر را طعمه خود ساخت شاید جدیترین فیلمی بود که در هالیوود ساخته شد و تمام دنیا آن را از تلویزیونهای خود رایگان و زنده تماشا کردند.
مستندی تمامعیار از لهیب آتش و مبارزه انسانها با آن تا پای جان و حتی فراتر. تماشای آتشنشانانی که با هر وسیلهای حتی کیف زنانه آب را روی آتش میریختند نشانهای از غیرت مسئولانه انسانهایی فداکار بود که نشان میداد این روحیه قهرمانانه در هر جای دنیا و در هر ملیتی قابلمشاهده است و دنیا هنوز هم جایی برای زیستن است. نزدیکی اتفاقی این صحنهها با سالگرد حادثه تلخ مرگ آتش نشانان ما در پلاسکو جالب بود. بههر صورت طبیعت همیشه در حال زندگی است و گاهی در این زندگی حوادثی را برای ما رقم میزند که گریزی از آن نیست. زلزلهها، هاریکان ها و آتشفشانها نمونههایی هستند که حیات طبیعت را نشان میدهند و ازقضا برخی از آنها هستند که حیات را برای ما ممکن میکنند. مانند آتشفشانهای بزرگی که نخستین بار هزاران تن دیاکسید کربن را به جو کره زمین تزریق کرد و باعث شد زمین گرم شود، یخها آب شود و حیات روی آن شکل بگیرد.
بدون شک فکرهای دوراندیش اکنون به مطالعه این حریق عظیم مشغول شدهاند تا از تکرار آن به این شکل جلوگیری کنند و یا شاید از شدت آن بکاهند. نمونه آن را در همین شماره از ماهنامه میتوانید بخوانید که ترجمه مقالهای از انجمن مبارزه با حریق آمریکا است. حالا ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی؟
زلزله و حریق پسازآن حادثه بزرگی است که احتمال وقوع آن در کشور ما بسیار بالاست و لازم است به آن فکر شود. ساختار فشرده شهری چون تهران، خیابانهایی نهچندان فراخ، تاسیسات گسترده گاز در زیرزمین، مصالحی آتشگیر و دهها عامل مهم و تأثیرگذار دیگر یکی پس از دیگری و حتی یکی همراه با دیگری منتظرند تا بزرگترین فاجعه تاریخی را در ایران رقم بزنند. فراموش نکنیم سالها قبل یکی از شهرهای آمریکا در آتش سوخت زیرا در زلزله سقف ایستگاه آتشنشانی بهطور کامل فروریخت و مانع خروج ماشینهای آتشنشانی شد. آیا ما برای چنین اتفاقاتی آموزشهای لازم را دیدهایم؟ تمهیدات لازم دیده شده است؟ شیرهای قطع فوری گاز برای تمام شبکههای شهری نصب و امتحان شده است؟ مقاومسازی ایستگاهها، تاسیسات آبرسان و بیمارستانها تکمیل شده است؟ اگر نگران ناترازی در انرژی هستیم به نگهداری از تاسیسات زیربنایی هم اندیشیدهایم یا مشغول خرج کردن برای شهرهایی هستیم که هرلحظه ممکن است دیگر آنهارا نداشته باشیم؟
یکبار دیگر فیلمهای آتش در لسآنجلس را ببینیم؛ ولی با دور آهسته و نه فقط برای تعجب یا تفنن. این بار برای عبرت. این بار فکر کنیم که ممکن است روزی دنیا به دیدن چنین فیلمهایی از ایران ما بنشیند. شاید بگویند حیف این همه بنای مدرن یا تاریخی که میسوزد ولی بیشک آنها هم نخواهند توانست برای ما کاری کنند چنانکه ما برای انسانهای مقیم آمریکا! البته مطمئنیم که هیچ انسانی به انسان دردمند فحش نخواهد داد!