بلدیه و کار بهداشت حمام‌ها
به گزارش تاسیسات نیوز، وضعیت بهداشتی حمام‌ها در شهرهای مختلف ایران نامناسب بود. بنابر نوشته روزنامه اخگر، «حمام‌های اصفهان بی‌نهایت کثیف و ناشر میکروب و امراض مختلفه است.»
در این زمان در حمام‌ها از خزینه استفاده می‌کردند. آبگیری این حمام‌ها به این صورت بود که خزینه را مانند آب انبار از محل آب‌های جاری پر می‌کردند، در زیر آن دیگی از جنس مس می‌گذاشتند و از زیر به آن حرارت می‌دادند. مردم برای استحمام وارد این خزینه می‌شدند و طبعا هرکس مقداری آلودگی به آب اضافه می‌کرد و به این طریق آب خزینه‌ها مملو از کثافت و آلودگی و عوامل بیماری‌زا می‌شد.
گاه ماه‌ها می‌گذشت و به‌دلیل کم‌آبی یا عوامل دیگر، این آب را عوض نمی‌کردند. جالب است که برخی از مردم مقداری از این آب را به‌عنوان تبرک می‌نوشیدند و به هم تعارف می‌کردند.
بلدیه برای ارتقای وضعیت بهداشتی حمام‌ها، حمامی‌ها را مجبور کرد که از دوش استفاده کنند. این اقدام بلدیه موجب مخالفت عده‌ای از مردم شد که به شیوه سنتی حمام عادت داشتند اما بلدیه در این زمینه سختگیری لازم را به عمل آورد.
دولت برای تشویق مردم به استفاده از حمام‌های دوشدار اعلان‌هایی منتشر کرد و در آنها به مزایای استفاده از آنها اشاره کرد. برای نمونه، به اعلان شهرداری اصفهان توجه کنید: «چون رفتن در آب خزانه حمام‌های عمومی موجب ابتلا به امراض مسریه می‌شود، بنابراین چندی است که از طرف شهرداری اخطار شده که در حمام‌ها دوش بسازند و مهلتی که برای ساختن دوش داده شد، مقتضی و شهرداری مشغول تعقیب متخلفان است، بنابراین به عموم اهالی توصیه می‌شود از نقطه نظر بهداشت عمومی به شهرداری تشریک مساعی نموده، حتی‌المقدور از داخل شدن به خزانه‌های عمومی خودداری و کوشش کنند به حمام‌هایی بروند که دوش داشته باشند و از رفتن به حمام‌های بی‌دوش احتراز کنند. شهردار اصفهان (مستشار)»
این سخت‌گیری‌ها موجب اعتراضاتی از سوی حمامی‌ها می‌شد که البته بی‌فایده بودند و آنها باید به این تغییرات گردن می‌نهادند. بلدیه نظام‌نامه‌های حمام‌ها را در یک مقدمه و چهار فصل ارائه داد که فصل اول راجع به نظافت، فصل دوم راجع به وظایف کارگران، فصل سوم مربوط به اسباب و ملزومات مستعمله در حمام و فصل چهارم در مورد مشتریان بود.
کلیه حمام‌های عمومی مردانه و زنانه باید دارای یک دستگاه دوش عمومی باشد که شیرهای دوش مزبور متعدد و استفاده از آن برای کلیه مشتریان آزاد باشد. کارگران حمام باید توسط اطبای صحی معاینه شده، تصدیق صحت مزاج دریافت دارند. استاد حمامی باید از ورود اشخاص مظنون به داشتن جراحات خارجی، از قبیل کچلی و… به حمام جلوگیری کند. روغن مالی در حمام به کلی ممنوع است.
منبع: سهیلا ترابی فارسانی و مرتضی ابراهیمی، «بلدیه و بهداشت عمومی در دوره پهلوی اول»، تاریخ اسلام و ایران، ۱۳۹۳.
انتهای خبر