از نمک برق بگیرید / آبهای شور منابع غنی انرژی‌های پاک
انرژی‌های تجدیدپذیر مثل انرژی‌های بادی، خورشیدی، هیدریدی و نمکی در ابتدا هزینه و سرمایه گذاری بالایی را می طلبند اما زمانی که تکنولوژی استفاده از آنها به حد مطلوب برسد مزایای زیادی برای محیط زیست دارند و آینده‌ای با کربن کمتر را برای بشر به ارمغان خواهند آورد.
به گزارش تاسیسات نیوز، شاید کمتر کسی باشد که بداند از آبهای شور هم می‌توان انرژی تولید کرد اما این روزها که دنیا به دنبال یافتن راهی برای تولید انرژی های پاک است آب های شور هم که 70 درصد سطح کره زمین را پوشانده‌اند مورد توجه برخی محققان و دانشمندان قرار گرفته اند و معلوم شده است که در نقطه تلاقی آب شور و شیرین یکسری فعل و انفعالات فیزیکی رخ می‌دهد که منجر به تولید انرژی آنهم به صورت انرژی گرمایی می‌شود.
کشور نروژ از جمله کشورهایی است که حدود 3 سال پیش اولین نیروگاه انرژی اوسموتیک خود را توسط شرکت استیتکرافت که در زمینه تولید انرژی‌های تجدیدپذیر کار می‌کند، در شهر توفته نروژ در خلیج کوچک اوسلوفجورد افتتاح کرد. به گزارش اکوسیتی این شرکت تلاش‌های خود را برای تولید انرژی از آبهای شور افزایش داد و پس از 3 سال توانست ظرفیت ناچیز 2 تا 4 کیلووات برق را در این نیروگاه تولید کند که این ظرفیت به سختی برای جوشاندن یک قهوه جوش برقی کافی بود اما مرکز تولید انرژی‌های تجدیدپذیر در نروژ پتانسیل جهانی انرژی حاصل از آبهای شور را سالانه حدود یکهزارو 370 تراوات ساعت تخمین م زند که برابر با مصرف کنونی برق در اروپای شرقی و روسیه است و این ظرفیت باید در آینده مورد استفاده قرار گیرد.
به همین خاطر استیتکرافت نه تنها از فعالیت‌های خود دلسرد نشده بلکه درپی ارتقای سطح کار خود است و محققان در سراسر دنیا نیز به این شرکت پیوسته‌اند تا گونه جدیدی از انرژی‌های تجدید پذیر را به دنیا معرفی کنند.
تامین انرژی از حرکت و جنبش
انرژی اوسموتیک که به انرژی «گرادیانت شوری» نیز معروف است در واقع بر پایه یک فرآیند فیزیکی به نام دفیوژن استوار است در این فرایند مولکول‌های آب شور تمایل دارند که به سمت مولوکول‌های آب شیرین حرکت کنند و این اتفاق در هر زمانی که رودخانه‌ها با دریا تلاقی داشته باشند رخ می‌دهد و تولید انرژی گرمایی می کند. قرار دادن آب شور و آب شیرین در مجاورت هم و دفیوژن مولکول‌های آب شور و شیرین اوسموسیز نامیده می‌شود.
در دهه‌های گذشته فرایند اوسموسیز معکوس برای تصویه کردن آب شور استفاده می‌شد و هنوز هم در برخی از کشورهای کم آب، آب شور دریاها را با فرایند اوسموسیز معکوس به آب شیرین و قابل شرب تبدیل می‌کنند. سیدنی لوب یک مهندس شیمی آمریکایی است که در دهه 50 میلادی یک روش کاربردی ایجاد پرسه معکوس اوسموسیز را معرفی کرد. این مهندس شیمی بعدها تکنیکی را برای گرفتن انرژی از نقطه تلاقی آب شور و شیرین ارائه کرد.
شرکت استیتکرافت تخمین زده است که برای کاربردی کردن تکنیک‌های تولید انرژی اسموتیک در نیروگاه نمونه توفته نروژ 10 سال زمان و حدود 12 میلیون دلار برای تحقیق و مطالعه لازم است و این میزان سرمایه گذاری برای نیروگاهی که تنها ظرفیت تولید انرژی یک قهوه جوش را دارد زیاد است اما میزان خروجی انرژی در این مقطع از کار برای محققان مهم نیست بلکه نیروگاه توفته در واقع یک آزمایشگاه آموزشی به حساب می‌آید و خروجی این نیروگاه به محققان می‌آموزد که چگونه از پتانسیل عظیم آبهای شور و محیط زیست برای تولید انرژی‌های پاک و تجدیدپذیر استفاده کنند.
هر چند نسل انرژی‌های اوسموتیک نسل انرژی‌های بدون کربن است اما بسیاری از سؤال ها درباره آینده این طرح نو از جمله اینکه در مقیاس بزرگ‌تر این طرح چگونه پاسخ می‌دهد و اینکه آیا اجرای این طرح بر میزان شوری آبهای زمین و حیات دریایی اثر منفی دارد یا خیر همچنان بی پاسخ مانده است.
بوروس لوگان رئیس انستیتو مهندسی انرژی و محیط زیست و رئیس مرکز انرژی های هیدروژنی در دانشگاه پن درباره انرژی حاصل از آبهای شور خوشبین است و ادعا می کند که این طرح می‌تواند نقش مهمی در تامین انرژی ایفا کند اما وی از اینکه کار کافی درزمینه ایجاد و معرفی تکنیک‌های ارزان تلاقی آب شور و شیرین انجام نشده ابراز نگرانی می‌کند.
تمایل به تولید انرژی‌های تجدیدپذیر در سطح جهانی در حال رشد است به طوری که ناسا، شرکت هیدروکبک بزرگترین تولیدکننده برق در کانادا و بزرگترین تولید کننده انرژی هیدروالکتریکی دنیا و انستیتو تکنولوژی توکیو ژاپن کارهای زیادی در این زمینه انجام داده‌اند.
شرکت هیدروکبک کانادا قصد دارد زیرساخت‌های انرژی اوسموتیک را در مناطق ساحلی کانادا ایجاد کند. ژاپن نیز در سال 2010، یک سال قبل از زلزله‌ای که در این کشور اتفاق افتاد و فاجعه نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما را رقم زد، نیروگاه اوسموتیک خود را افتتاح کرد. آکیهیکو تانیوکا محقق ژاپنی در این زمینه به تعداد رودخانه‌های موجود در ژاپن اشاره می‌کند و می‌گوید: اگر در ژاپن نیروگاه‌های اوسموتیک در محل تلاقی رودخانه‌های این کشور با دریا ساخته شوند میزان انرژی تولیدی این نیروگاه‌ها برابر با انرژی تولیدی در 5 یا 6 راکتور هسته‌ای ژاپن خواهد بود.
هزینه تاسیساتی نیروگاه های انرژی نمک در حال حاضر بسیار گران است و آنطور که استیتکرافت تخمین زده یک نیروگاه که بتواند انرژی 30 هزار خانه را تامین کند باید به اندازه یک استادیوم ورزشی باشد و به 5 میلیون متر مکعب تاسیسات جداکننده نیاز دارد و به این هزینه ها باید هزینه صاف کردن آب ورودی به نیروگاه را نیز اضافه کرد زیرا اگر آب صاف نباشد امکان حرکت راحت و روان آب در دو طرف تاسیسات وجود ندارد و موانع پرهزینه دیگری هم وجود دارد که باید برداشته شود.
کارشناسان معتقدند که روند توسعه انرژی نمکی منحنی رشد سایر انرژی‌های سبز را طی خواهد کرد و باید این انرژی را با دیگر انرژی‌های تجدیدپذیر مثل انرژی‌های بادی، خورشیدی و هیدریدی مقایسه کرد که در ابتدا هزینه و سرمایه گذاری بالایی را می طلبند اما زمانی که تکنولوژی استفاده از آنها به حد مطلوب برسد مزایای زیادی برای محیط زیست دارند و آینده‌ای با کربن کمتر را برای بشر به ارمغان خواهند آورد.
پایان پیام/.