دیوار سبز یا “Green wall” یا دیوار زنده همان فضای سبزی است که به صورت عمودی و مستقل و یا روی یک دیوار ایجاد می‌شود. این پوشش گیاهی می‌تواند قسمتی یا تمام دیوار را بپوشاند.
به گزارش تاسیسات نیوز، سیستم‌های فعلی دیوار سبز، تنها برای سرسبز کردن و پوشاندن سطوح خارجی ساختمان‌ها نیست. سیستم‌های فضای سبز، چه به‌عنوان سقف‌های سبز و چه دیوار های سبز، اغلب به‌عنوان یک ویژگی زیبایی‌شناختی در ساختمان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند.
با این حال، فن‌آوری فعلی موجود در سیستم‌ها دیوار سبز می‌تواند مزایای کاربردی گیاهان در طرح‌های ساختمانی و بخشی از استراتژی پایدارِ بازسازی شهری و مقاوم‌سازی ساختمان‌ها را به حداکثر برساند.
در طول دهه‌های گذشته چندین تحقیق انجام شده است که ثابت می‌کند دیوار های سبز می‌توانند در بهبود و ترمیم محیط شهری و بهبود عملکرد ساختمان‌ها نقش داشته باشند.
انواع دیوار سبز:
دیوار سبز شبکه‌ای
سازه بسیار سبکی است که حائلی از شبکه‌های فولادی برای گیاهان بالا رونده ایجاد نموده که این حائل به دیوار یا به سازه ساختمان متصل می‌شود.
دیوار سبز مدولار
سیستم مدولار به دلیل سختی و صلابت پانل‌ها می‌تواند بین قسمت‌های مختلف ساختمان پل زده و یا به‌عنوان دیوار ه‌های سبز مستقل به کار گرفته شوند.
نمد پلیمری
تجسم طرح شامل سیستم کاشت در روشی است که گیاهان زنده بر یک سطح عمودی کشت می‌گردند.
دیوار سبز هیدروپونیک
در این روش بستر کشت بر پایه آب می‌باشد به عبارتی خاک دیگر وجود ندارد و آب کلیه موادغذایی این دیوار زنده را تأمین می‌نماید.
زهکشی دیوار سبز
سیستم‌های دیواری زنده‌ی مداوم و متغیر از بافت‌های زمینی (ژئوتکستایل) استفاده می‌کنند تا ضمن جلوگیری از تکثیر ریشه، زهکشی را در امتداد غشای نفوذپذیر پیش ببرند.
سینی‌های متغیر از همپوشانی پیمانه‌ها و مواد برای بهبود زهکشی و استفاده مجدد از آب به پیمانه‌های زیرین استفاده می‌کند. برای زهکشی بهتر، قسمت پایینی سیستم‌های متغیر را می‌توان به‌صورت مقعر، شیب‌دار، سوراخ‌دار یا در یک ماده پر منفذ یا جاذب ساخت.
از نمونه‌های دیگر می‌توان به ظروفی اشاره کرد که در ته آنها از مواد فیلتر استفاده شده (به عنوان مثال، ماسه تلقیح شده یا به‌عبارت‌دیگر تصفیه آب باران، از بین بردن سموم و فلزات سنگین) یا یک پرکننده بی‌اثر گرانول (به‌عنوان‌مثال، خاک رس منبسط شده، تخته‌سنگ بسط یافته، شن) که باعث تخلیه و گسترش ریشه‌ها می‌شود.
برخی از نمونه‌های سیستم‌های متغیر همچنین به‌قرار دادن شیارها یا سوراخ در طرفین و قسمت پشتی پیمانه‌ها، برای هوا دهی بهتر و از بین بردن رطوبت اضافی موجود در بستر اشاره دارند.
آبیاری دیوار سبز
نیاز به آبیاری به نوع سیستم، گیاهان مورد استفاده و شرایط آب و هوایی بستگی دارد.
نمای سبز متغیر و سیستم‌های دیواری زنده به‌منظور تأمین آب لازم برای رشد و گسترش گیاهان، به سیستم آبیاری احتیاج دارند.
آب آبیاری را می‌توان با استفاده از مواد مغذی، کودهای معدنی، فسفاتها، آمینو اسیدها یا مواد هیدروپونیک، غنی سازی کرد تا توسعه پوشش گیاهی و زنده و شاداب بودن را بهبود بخشد.
آبرسانی سیستم‌های دیواری زنده‌ی سبز از طریق نصب یک لوله آبیاری مداوم که در قسمت بالا قرار دارد، ساخته می‌شود. سیستم‌های دیواری زنده‌ی مداوم دارای سیستم آبیاری است که در بالای سازه متصل به سیستم آبیاری مرکزی نصب شده است. در مورد سیستم‌های دیواری زنده‌ی مداوم، صفحه‌ی نفوذپذیر امکان توزیع یکنواخت آب و مواد مغذی در سطح را فراهم می‌کند.
برخی از سیستم‌های دیواری زنده‌ی متغیر که به شکل سینی هستند، شامل یک شکاف در قسمت بالای پیمانه برای قرار دادن لوله آبیاری است. سینی‌ها شامل سوراخ‌های متعددی در شکاف برای آبیاری ابزارهای رویشی توسط گرانش هستند. سوراخ‌های زهکشی واقع در پایین سینی‌ها، برای استفاده از آب اضافی برای آبیاری پیمانه‌های زیرین استفاده می‌شود.
لوله و اتصالات آبیاری از چندین ماده مختلف به‌عنوان‌مثال، کائوچو، پلاستیک، لوله‌ی ترموپلاستیک، سیلیکون و شلنگ آبیاری ساخته شده‌اند و حاوی خروجی‌های مختلفی (به عنوان مثال، قطره آب، آبپاش، سوراخ، لوله) با توزیع و شدت متناسب با توجه به نیاز گیاه برای آبیاری هستند. سیستم آبیاری همچنین می‌تواند شامل سیستم تصفیه برای جلوگیری از گرفتگی باشد.
برخی از سیستم‌های دیواری زنده همچنین استراتژی‌هایی را برای به حداقل رساندن مصرف آب تصفیه‌شده ذکر می‌کنند. راهکارهایی مانند:
بازیابی آب باران از پشت‌بام‌های ساختمان، استفاده مجدد از مایعات جمع‌آوری‌شده در سیستم زهکشی و نظارت بر تأمین آب از طریق نصب حسگرهایی که کنترل جمع‌آوری سطح مخزن آب، زمان آبیاری و شرایط آب و هوایی (به‌عنوان‌مثال، میزان بارندگی، رطوبت، دما، فشار جو) را به عهده دارند.
سایر سیستم‌های دیواری زنده‌ی متغیر یا مداوم، نیز از یک آبشخور در پایه سیستم استفاده می‌کنند که آب اضافی را ذخیره کرده و مجدداً آن را وارد سیستم آبیاری می‌کند.
راهبرد دیگر شامل استفاده از سنسورها در محیط در حال رشد برای تعیین کمیت مواد مغذی است. این می‌تواند برای به حداقل رساندن مصرف مواد مغذی و مطابق با نیاز گیاهان از اهمیت زیادی برخوردار باشد.
