خانه‌سازی برای کارگران شرکت نفت
به گزارش تاسیسات نیوز، تا سال آخر جنگ (۱۳۲۴)، تعداد مسکنی که شرکت در آبادان برای کارگران خود ساخته بود، حدود ۳ هزار و ۵۰۰ خانه برای کارگران متاهل و قریب به ۹۰۰ اتاق برای کارگران مجرد بود.
در مناطق نفت‌خیز هم شرکت برای کارگران متاهل نزدیک به ۲ هزار خانه و برای کارگران مجرد قریب به ۲۰۰ اتاق تا آن تاریخ بنا کرده بود. تردیدی نبود که این چند هزار خانه برای احتیاجات عموم کارگران که عده‌شان هم روزافزون بود کفایت نمی‌کرد و همه سعی می‌کردند که در شهر و اطراف مسکنی برای خود تهیه کنند.
از حیث حقوق ماهانه و حقوق بازنشستگی و مسکن و تسهیلات اجتماعی تفاوت محسوسی بین کارمندان ایرانی و خارجی برقرار بود که عدم رضایت شدیدی ایجاد می‌کرد. تمام کارمندان انگلیسی شرکت، حتی آنهایی که کارهای دفتری می‌کردند، جزو کارمندان عالی‌رتبه به حساب می‌آمدند و عمده کارمندان ایرانی عنوان کارمند جزء را داشتند.
عضویت در باشگاه‌های شرکت، حق رفتن به سینمای درجه اول آبادان، سوار شدن در اتوبوس‌های مخصوص، استفاده از مغازه‌های شرکت که کالاهای اروپایی داشت، استفاده از بعضی زمین‌های ورزشی و استخرهای شنا فقط به انگلیسی‌ها و معدودی از ایرانیان عالی‌رتبه اختصاص داشت. شاید عده ایرانیانی که کارمندان عالی‌رتبه شرکت بودند از بیست، سی نفر تجاوز نمی‌کرد.
این تبعیضات ناروا عموم کارمندان ایرانی شرکت را عصبانی و رنجیده می‌ساخت. عده‌ای از ایرانیان که تحصیلات عالیه خود را در دانشگاه‌های خارج از کشور، مثل انگلستان به اتمام رسانده و پس از مراجعت به استخدام شرکت درآمده بودند، به واسطه این گونه تبعیضات ناروا، خدمت در شرکت را ترک گفته و در بخش‌های دیگر کاری برای خود تهیه کرده بودند.
سیاست شرکت این بود که خارجیان را در زندگی اجتماعی از ایرانیان جدا نگه دارد و امتزاج آنها را تشویق نکند. در واقع به نوعی تفاوت نژادی برای انگلیسی‌ها قائل بود. حتی در بیمارستان اتاق‌های مخصوصی برای انگلیسی‌ها اختصاص داده شده بود که کارمندان ایرانی به آنها راه نداشتند.
– منبع: پنجاه سال نفت ایران، نوشته مصطفی فاتح
انتهای خبر