روبل به‌جاي روپيه؟
به گزارش تاسیسات نیوز به نقل از خبرگزاری تسنیم، معاون وزیر نفت هند از درخواست ایران برای دریافت پول نفت خود به روبل روسیه، ین ژاپن یا یوآن چین خبر داد و گفت: به زودی هیاتی از هند برای بررسی این موضوع به تهران سفر می‌کند. به گزارش پایگاه اینترنتی دِ هندو، به دنبال تصمیم تهران مبنی بر عدم پذیرش بیش از 45 درصد پول نفت خود به روپیه، هند مذاکراتی را با دولت جدید ایران آغاز کرده است تا ساز و کارهای جدیدی برای پرداخت پول نفت ایران شامل پرداخت به سایر ارزها که می‌تواند شامل روبل یا ین باشد، بررسی شود.ویوگ رائه، معاون وزیر نفت و گاز طبیعی هند گفت: هند قصد داشت، صد در صد پول نفت ایران را به روپیه پرداخت کند، اما تغییر دولت در ایران این توافق را بر هم زد و ایران صورت‌حساب‌های کمی را برای پرداخت پول نفت خود به روپیه صادر می‌کند و مدتی است که صدور آنها را به کلی متوقف کرده است.وی افزود: اکنون ایران به دنبال سازوکارهای پرداخت به روبل، ین یا یوآن است که این سازوکارها در حال بررسی است. بر اساس این گزارش هیاتی از هند، متشکل از مقامات وزارتخانه‌های دارایی، امور خارجه و نفت و بانک مرکزی هند احتمالا به زودی برای حل این مشکل عازم تهران خواهد شد.رائه گفت: هند قصد داشت در سال مالی 14-2013، 13 میلیون تن نفت خام از ایران وارد کند. ما تاکنون 2 میلیون تن از این میزان نفت را وارد کرده‌ایم و قصد داریم 11 میلیون تن مابقی را در ماه‌های آینده وارد کنیم. ویراپا مویلی، وزیر نفت هند به نخست وزیر این کشور پیشنهاد کرده بود که هند می‌تواند از طریق واردات 11 میلیون تن نفت از ایران در ماه‌های باقیمانده از سال مالی جاری، 8/5 میلیارد دلار صرفه جویی ارزی انجام دهد می�� ���?GH2Iه بیشتر به «فعال‌نمایی» در این حوزه می‌مانست تا فعالیت. تلخی داستان زمانی بیشتر شد که وقتی آقای نجفی در یادداشت وزین خود به درستی به ریشه‌‌یابی مشکلات و چالش‌های پیش‌روی گردشگری پرداخت، حتی گوشه‌چشمی هم به این حوزه پراهمیت و مغفول نداشت و باز هم با تاکید بر «گردشگری فرهنگی» – که در اهمیت آن تردیدی نیست- از کنار «اکوتوریسم» و «گردشگری آبی» که دست کم به واسطه این نامگذاری منتظر توجه بیشتری بود، گذشتند و این در وضعیتی است که مدام اخبار ناخوشایندی از خشکی پی در پی دریاچه‌ها، باتلاق‌ها و مرداب‌هایمان مخابره می‌شود.وانهادن این حوزه با وجود تاکید جهانی بر آن، کشور ما را به جزیره‌ای شبیه می‌کند که مسوولان آن گویی فارغ از آنچه که روی می‌دهد، هشدارها و پیشنهادهایی که داده می‌شود – که هم پایه‌های علمی دارد و هم ضرورت پرداختن به آن را شوره‌زارها و نمکزارها به رخ می‌کشند- به برنامه‌های روتین و از پیش‌تعیین‌شده خود می‌پردازند و گویی قرار نیست این جزیره «آینده مشترکی» با دنیا داشته باشد که بخواهد رنج «حفاظت» از آن را بر خود هموار کند. حالا هم دیر نیست؛ بر مشکلات گردشگری قرار نيست فقط در همین هفته متمرکز شد. یک سال پیش‌رو می‌تواند فرصتی برای توجه بیشتر به جاذبه‌های آبی کشور باشد و با برنامه‌ای مشترک با دیگر سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها، به گردشگری پایدار و حفظ منابع آبی اهتمام بیشتری ورزید.