صادرات گاز با چاشني توسعه زيرساخت‌ها
به گزارش تاسیسات نیوز ، صادرات گاز ايران به اروپا به عنوان يك استراتژي جديد كه شاخص‌ترين سياست دولت يازدهم محسوب مي‌شود، موضوعي است كه اين روزها با تجزيه و تحليل‌هاي كارشناسان مواجه شده است. برخي معتقدند ميزان مصرف بالاي گاز در ايران و عرضه نسبتا پايين آن در كشور عاملي است كه مي‌تواند پاشنه آشيل صادرات گاز به اروپا باشد.در مقابل برخي معتقدند با راه‌اندازي فازهاي جديد پارس جنوبي مشكل عرضه گاز تا حدي برطرف مي‌شود و در نتيجه مي‌توان به اجراي درست اين سياست اميدوار بود. با اين حال در مجموع، صادرات گاز به اروپا يكي از مهم‌ترين سياست‌هایی است كه براي تامين نياز ارزي كشور از يك سو و افزايش قدرت تصميم گيري ايران در حوزه انرژي ازسوی دیگر نقش مهمي را به عهده خواهد داشت. در اين رابطه مركز پژوهش‌هاي مجلس به بررسي اين موضوع پرداخته و جنبه‌هاي مختلف آن را تجزيه و تحليل كرده است.
به گزارش روابط عمومي مركز پژوهش‌هاي مجلس شوراي اسلامي، دفتر مطالعات انرژي صنعت و معدن اين مركز با بيان اين مطلب كه ايران به عنوان كشوري كه دارنده بزرگ‌ترين ذخاير گازي در جهان است، شناخته مي‌شود، افزود: به‌رغم دارابودن چنين ظرفيتي، سهم ايران از تجارت در بازار جهاني گاز بسيار ناچيز است. اين در حالي است كه ايران با تدوين برنامه‌هايي تصميم دارد تا از اين فرصت خدادادي در جهت تامين منافع كشور و پايداري در اقتصاد، حداكثر استفاده را كند. از سال‌هاي قبل از انقلاب براي صادرات گاز ايران به برخي از نقاط دنيا برنامه‌ريزي‌هايي انجام گرفت و براي اين منظور بسترهاي زيرساختي نيز فراهم آمد اما به دليل تغييرات سياسي و اقتصادي، موضوع مربوط به صادرات به سال‌هاي بعد موكول شد، به طوری كه صادرات گاز ايران به تركيه از سال 1381 در كشور آغاز شد و همچنان ادامه دارد.علاوه‌بر اين، ايران به دنبال صادرات گاز به كشورهايي نظير عمان، عراق، اروپا و… نيز بوده و تحقق اين هدف نيازمند پويايي بيشتر در اين زمينه است. اطلاعات مندرج در اين نوشتار گوياي اين واقعيت است كه هم اكنون به‌رغم آنكه ايران به صادرات گاز اقدام مي‌كند، اما براي تامين مصرف داخلي كشور به واردات نيز نيازمند است؛ به گونه‌اي كه بايد بيشتر از صادرات، از كشورهاي ديگر گاز وارد كند تا مصرف داخلي را تامين سازد. لذا يكي از مهم‌ترين موضوعات در تحقق هدف مربوط به صادرات گاز، توليد بيش از مصرف داخل كشور است. در اين ميان اتخاذ برخي سياست‌هايي كه بتوانند مصرف داخل را كاهش دهند نيز مي‌تواند بسترهاي مربوط به تحقق هدف را فراهم كند.در حال حاضر گاز صادراتي ايران به تركيه از طريق خط لوله 40 اینچی انجام مي‌شود كه اگر قرار باشد از اين مسير براي صادرات گاز به اروپا استفاده شود بايد قطر لوله موجود به 56 اينچ افزايش يابد. در صورت فراهم شدن اين بستر، بايد اقدامات عملي لازم و مناسب براي تامين گاز به‌منظور صادرات نيز فراهم شود. به نظر مي‌آيد با توجه به نگراني‌هاي شركت ملي گاز ايران در خصوص روند كنوني افزايش مصرف گاز در كشور و اصراري كه در پيگيري گازرساني به برخي از نقاط فاقد توجيه فني و اقتصادي كشور وجود دارد، استمرار تراز منفي گاز در كشور همچنان باقي است، لذا پيگيري هدف صادراتي بدون تغيير برخي رويكردها امكان‌پذير نيست.علاوه‌بر اين، مقوله تحقق صادرات گاز با راه‌اندازي و بهره‌برداري از فازهاي پارس جنوبي پيوند محكمي خورده است. بنابراين تحقق اين هدف بدون افزايش توليد گاز از اين منطقه امكان‌پذير نيست. به‌طور كلي باتوجه به مطالب اين گزارش، پويايي‌هاي صادرات گاز ايران به دنيا به عواملي نظير: ميزان مصرف گاز در داخل، توسعه گازرساني به شهرها و روستاها با هدف تامين گاز خانوارها، راه‌اندازي خطوط لوله‌هاي مربوطه، به بهره‌برداري رسيدن فازهاي پارس جنوبي، سياست خارجي كشور و وضعيت اقتصاد جهاني و… وابسته است.
انتهای پیام