نوشته آب هم مثل برق بحرانی می شود اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.

در حالی فرآیند سپامک برای اعضای نظام مهندسی ساختمان حداقل ۲ ماه زمان می برد که این پروسه برای اصلاح طلبان نزدیک به وزیر راه و شهرسازی طی یک روز انجام شده است.

نوشته افشاگری های جنجالی از انتخابات سازمان نظام مهندسی ساختمان اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.

پیروز حناچی

شهردار تهران

بی‌گمان، سرمایه اصلی تهران «شهروندان» و «فکر خلاق» است. فکر خلاق باید در جای‌جای برنامه‌ها دیده شود؛ به‌خصوص برنامه‌های مناسبتی که کم‌عارضه و بسیار تأثیرگذار و التیام بخش‌اند.

از نخستین روز ورودم به شهرداری، تأکید داشتم که ویژگی اصلی برنامه من، واقعی بودن آن است. برنامه‌ای روشن که با توجه به شرایط موجود و آسیب‌شناسی مشکلات و با شناخت چالش‌های شهری تدوین شده است. همچنین معتقدم از چالش‌های پیشِ روی شهرداری که باید در حوزه‌های متفاوت به آن پرداخته شود، ضعف کیفیت زندگی، آلودگی هوا، ضعف تاب آوری و… است و البته این همه در حوزه‌های ورزش و سلامت نیز قابل پیگیری است.

و البته که باور دارم توجه به نگرش مدیریتی به جای مهندسی در مسائلی چون محیط‌زیست، ترافیک، سلامت و ورزش از نشانه‌های بارز خلاقیت در برنامه‌هایی است که باید بر مبنای واقیعات جامعه شهری تدوین شود؛ برنامه‌هایی که می‌تواند بر چالش‌های یادشده فائق آید.

با کمی تأمل در می‌یابیم که مهم‌ترین ویژگی برنامه‌های مرتبط با حوزه سلامت و ورزش، تأکید بر شهروند به‌ جای شهر یا شهرداری است؛ چرا که در برنامه‌های ما، انسان است که بر کالبد و سازمان ارجحیت دارد. ناگفته پیداست که در این راستا، باید از همه ظرفیت‌های شهرداری و محلات استفاده بهینه کرد.

راه‌اندازی پویش‌های مردمی همچون سه‌شنبه‌های بدون خودرو، دوشنبه‌های ورزشی، خیابان ورزش و طرح‌های مشابه، در واقع استفاده از همین ظرفیت‌های مردمی و پاسخی است شایسته به نیازهای شهری که اکنون آماده بهسازی در ابعاد متفاوت کالبدی و روانی است.

ما هرگز ادعا نکردیم که می‌توانیم تهران رابه بهشت بدل کنیم اما با جدیت برآنیم تا از آسیب‌های جدید جلوگیری کرده و از تهران، شهری زیست‌پذیرتر بسازیم.

این مقوله بدون همراهی مردم امکان ندارد. تهران ارزش‌های بسیاری دارد که لازم است آنها را بشناسیم و بشناسانیم تا حس تعلق شهروندان پایتخت به آن، افزایش پیدا کند. اماکن ورزشی همچون سالن‌های ورزشی ویژه بانوان یا زورخانه‌هایی که تعدادشان باید روبه فزونی بگذارد، مجموعه‌های آبی، سالن‌های مخصوص جانبازان و معلولان، ایستگاه‌های تندرستی و نشاط و… پیام‌آور پویایی و نشاط اجتماعی‌اند و گذشته از این، زیرساخت‌های افزایش فعالیت‌های بدنی در راستای پیشگیری از بسیاری از آسیب‌ها و ناهنجاری‌ها و البته ایجاد هنجارهای اجتماعی‌اند.

ورزش همگانی، یکی از بخش‌هایی است که در سازمانی مستقل (سازمان ورزش شهرداری) در قالب وظایف شهرداری تعریف شده است و به‌دلیل دستاوردهای نیکوی آن در برطرف کردن چالش‌های شهری و اجتماعی مورد توجه مدیریت شهری بوده است.

بر همین اساس است که برنامه‌ریزی برای حضور اقشار و سنین مختلف در مسابقات محلات، المپیادهای ورزشی شهری، جشنواره‌ها و همایش‌های ورزشی و… همراه با مناسب‌سازی‌ معابر، اماکن و فضاهای ورزشی در دستور کار قرار گرفته است.

اما برای نهادینه کردن فرهنگ ورزشی، باید به برخی اقشار توجه ویژه داشت: بانوان، جوانان و کودکان.

برگزاری مسابقاتی همچون مهارت‌های کودکان، مسابقات بین‌نسلی، همایش‌های پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری، کوهپیمایی، جشنواره بادبادک‌ها، بازی‌های رایانه‌ای، رقابت‌های رالی و… گواه روشنی بر این ادعاست که شهرداری تهران نسبت به بانوان به‌مثابه محورهای خانواده و کودکان در مقام رسولان فرهنگی و آینده‌سازان این جامعه، توجهی خاص دارد.

آن چه جامعه امروز مبتلا به آن است و هزینه‌های درمانی فراوانی بر آن مترتّب است، بیماری‌های غیرواگیر است و برای پیشگیری و حتی درمان آن چاره‌ای جز تغییر سبک زندگی وجود ندارد. بدون شک، ورزش همگانی می‌تواند مهم‌ترین ابزار برای نیل به این مقصود باشد.

افزایش روزافزون چاقی به‌عنوان مادر بیماری‌های قلبی و عروقی، دیابت، سرطان، پوکی استخوان و… شهرداری تهران را بر آن داشته است تا از طریق سازمان ذیربط خود، سازمان ورزش، نسبت به آموزش شهروندان در اماکن ورزشی و برنامه‌ریزی برای حضور مستمر آنها در رقابت‌های محلی اقدام کند. با این همه، برای بهره‌مندی از دستاوردهای نیکوی ورزش همگانی یعنی رسیدن به سلامت اجتماعی در ابعاد مختلف جسمی و روحی، باید بسترهای لازم را فراهم کرد؛ این بستر‌سازی‌ تنها فراهم آوردن سخت‌افزارها نیست بلکه موضوع فرهنگسازی نیز به همان اندازه مهم و شاید مهم‌تر باشد.

نوشته شهروندان و ذهن‌خلاق اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.

شهردار تهران از وضعیت دسترسی به حدود ۲۰۰ ساختمان بلند مرتبه در تهران به هنگام وقوع حوادث و بحران‌ها ابراز نگرانی کرد.

نوشته آتش نشانی به ۲۰۰ ساختمان بلندمرتبه دسترسی ندارد اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.

حمیدرضا ابک؛ روزنامه‌نگار

دوچرخه‌سواری پیروزخان حناچی، سرخط خبرها و تحلیل‌های این چند روز شده است. مخالفان به نقدش نشسته‌اند و موافقان تحسینش می‌کنند. اما به‌راستی هیاهو بر سر چیست؟

گروه اول منتقدان، کارشناسانی‌اند که نگران وضعیت تاسف‌بار ترافیک و آلودگی هوای پایتختند. کسانی که معتقدند دوچرخه‌سواری نه تنها راه‌حل این مشکلات نیست بلکه آدرسی نادرست است که اگر از سر ناآگاهی باشد ره به ناکجا می‌برد و اگر از سر آگاهی، نتیجه‌اش می‌شود همین که وضع امروز ماست.

برای مثال معتقدند وقتی کیفیت خودروهای ساخت داخل تا این حد نازل است و هنوز در عرضه بنزین استاندارد مشکل داریم، دوچرخه‌سواری شهردار چیزی نیست جز نواختن سرنا از طرف گشادش.

این نگاه به موضوع نقد دیگری نیز پدید آورده است. بر مبنای این نقد وقتی حناچی، با این همه دانش و سوابق در عرصه اداره شهر، چنین رویکردی اتخاذ می‌کند پس احتمالا باید سومین شهردار یک‌سال اخیر را نیز در رده همان پوپولیست‌هایی ارزیابی کنیم که آمده‌اند تا از شهرداری سکوی پرتاب بسازند و در مدرسه سیاست یک‌سال، دو کلاس کنند.

مقدمه نقد می‌تواند درست باشد. احتمالا هدف این منتقدان هم ضرورت توجه بنیادی به رویکردهای علمی و پژوهش‌محور است. اما آیا هر اقدامی ازین دست را می‌توان پوپولیزم نامید؟

اگر تعریف متعارف از پوپولیزم در کشور ما ملاک باشد، قطعا این نقد به حناچی وارد است؛ به شرطی که استراتژی‌اش برای حل معضلات در همین سطح متروسواری و دوچرخه‌سواری باقی بماند.

اما اگر او واقعا دریافته باشد برای انجام هر اقدامی باید توجه و همدلی عمومی را به موضوع برانگیزد و بتواند ازین سوخت اجتماعی برای تصمیم‌های میان‌مدت و بلندمدت بهره ببرد چه؟

اتفاقا همین توجه عمومی و کارشناسی است که می‌تواند این مطالبه را در میان شهروندان برانگیزد و به شهردار منتخب اجازه بدهد با تکیه بر همین مطالبه، برود سروقت همان‌هایی که از منظر این منتقدان منشا مشکل‌اند.

پوپولیزم آنجا رخ می‌دهد که شعارهای ما منجر به هیچ اقدام شایسته‌ای نشوند یا اینکه رفتار و عملکردمان نسبتی با آن شعار نداشته باشد؛ بماند که بر مبنای تعریف اصلی و فلسفی مفهوم، نمی‌توان به این رفتار حناچی نام پوپولیزم داد.

باید به این دسته از منتقدان حق داد؛ چراکه در این همه سال، نمونه‌های عوام‌فریبانه بسیاری را در رفتار و سخن برخی مسئولان دیده‌اند. اما شاید بتوان کمی خوش‌بین‌تر بود و ازین زاویه نگریست که به تعبیر متخصصان تبلیغات، حناچی از استراتژی ستاره قطبی بهره برده است.

ستاره‌ای که قرار است راه را به ما بنماید و مسیر را برایمان روشن کند. به هرحال درین مورد باید منتظر اقدامات بعدی آقای شهردار بمانیم. ضمن اینکه فراموش نکنیم تاکید حناچی در این دو هفته بر ضرورت توسعه حمل‌ونقل عمومی بوده است و دوچرخه، آن هم دوچرخه نیمه‌برقی، صرفا به عنوان ابزاری مکمل در ایده‌هایش مطرح شده.

گروه دوم منتقدان اما بحث پوپولیزم را از منظری دیگر پیش کشیده‌اند. آنها معتقدند بهتر است شهردار در روزهای سه‌شنبه دو ساعت زودتر به دفترش برود و به «کار»هایش برسد و مترو بسازد و اقدامات عاجل انجام دهد.

سرشناس‌ترین منتقد این عرصه که چندی پیش سخن از از اولویت «توسعه» بر همه چیز حتی نان شب گفته بود، این اقدام شهردار را نپسندیده و افسوس خورده چرا حناچی سه‌شنبه صبح زودتر به دفترش نرفته تا تکلیف «واگن‌های معطل مانده» مترو را روشن کند.

اما آیا شهردار خوب شهرداری است که آفتاب نزده به دفترش می‌رود، سالی یک‌بار هم نمی‌تواند با خانواده‌اش به سفر برود، هیچ عکسی از او منتشر نمی‌شود و مثل یک ربات کار می‌کند و کار می‌کند و کار؟

رویکردهای توسعه‌گرای ایرانی، مخصوصا روایتی که این منتقد ارجمند از آن حمایت می‌کند، همواره در تحلیل‌هایشان یک غایب اساسی داشته‌اند: «انسان». در این رویکردها، که نزدیک به دودهه شاهد حاکمیت‌شان بر تهران بوده‌ایم، شهر چیزی نیست جز سازه‌هایی که به هوا می‌روند و اتوبان‌هایی که کشیده می‌شوند تا این طرفش را به آن طرفش و بالایش را به پایینش بدوزند. ماهیت اقتدارگرای این رویکرد هم هرگز اجازه نداده یک بار از خودشان بپرسند «خب که چی؟».

بیست سال است تهران، این زیبای مغموم، به تاخت ساخته می‌شود و بزرگ می‌شود و هی شبیه «خارج» می‌شود تا مثلا سفیر مالزی در جلسه‌ای به یکی از مدیران شهری بگوید: «به به؛ بابا ایوالله چه کردید». نظر مردم چه بوده؟ مردم؟ مردم کجای این بازی‌اند؟

ما خودمان آنقدر عقل داریم که ساعت ۵ صبح در دفترمان بنشینیم و جلسه بگذاریم و دستور بدهیم و تا یازده شب بکوب کار کنیم و یک‌تنه به رتق‌و‌فتق امور بپردازیم. رعایا هم می‌توانند هرچقدر دلشان خواست به ما افتخار کنند و برایمان هورا بکشند.

انصاف باید داد این رویکرد و تلاش‌های صاحبشان، در نوع خودش ثمرات بسیاری هم داشته‌ است؛

مخصوصا در سال‌های پس از جنگ. اما این همه ناراحتی و اظهار تاسف چرا؟ هنوز که اتفاقی نیفتاده. این بار کسی آمده که می‌خواهد آرام و بی‌صدا، به هیولای توسعه‌ای که شما ساخته‌اید فرمان ایست بدهد. یک نفر می‌خواهد یادآوری کند شهر مال آدم‌هاست نه ماشین‌ها و ساختمان‌ها؛ آن هم مال تمام آدم‌هایی که در آن زندگی می‌کنند. بد می‌گوید؟

اشتباه می‌کند؟ او که هنوز سرجمع دو ساعت هم حرف نزده. نمی‌خواهید به او فرصت بدهید؟ نمی‌خواهید سخنش را بشنوید؟ کارهایش را دوست ندارید؟ چون شبیه کارهای شما نیست؟ باور کنید کله‌سحر سر کار رفتن‌های شما را هم دیده‌ایم.

سال‌هاست زبانمان تاول زده از آشی که هر روز، ساعت ۵ صبح، برای تهران می‌پختید. راستی نمی‌خواهید توضیح بدهید داستان آن «واگن‌های معطل مانده» دقیقا چیست؟

اتفاقا باید گفت حناچی، به شرط آنکه برای توسعه منطقی و علمی ایده‌هایش برنامه و استراتژی داشته باشد، ازین منظر هم راه درستی پیش گرفته. اگر او سخنی متفاوت از شهرداران قبلی دارد، اگر واقعا به شهر انسانی می‌اندیشد، اگر مشارکت‌محوری و شهروندمحوری شعار اصلی اوست، پس قاعدتا تصویری که در همین روزهای نخست در افکار عمومی از خود می‌سازد هم باید متفاوت از آنان باشد.

شهردار متفاوت، «پرسونال برندینگ» متفاوت می‌طلبد وگرنه که او هم می‌شود یکی از همان بوروکرات‌های توسعه‌گرایی که وقتی دست یاری به سوی مردم دراز کردند، کسی تحویلشان نگرفت.

ضمن اینکه نباید فراموش کرد شهردار رئیس اداره آب و فاضلاب یا مدیر سازمان ثبت احوال نیست. بخشی از هویت یک شهردار در نسبتش با شهر، با مردم و از همه مهم‌تر با زندگی تعریف می‌شود.

همین نکته است که شهردار را از سایر مدیران دولتی متمایز می‌کند. برای همین است که معمولا در همه جای جهان مردم شهردارشان را می‌بینند.

از سوی دیگر دوچرخه‌سواری و متروسواری، می‌تواند محملی بسیار مناسب برای درک معضلات جزئی شهر باشد.

جزئیاتی که همواره فراموش شده‌اند و همواره از هر کلیتی مهم‌تر بوده‌اند. اشتباه نکنید. معنای این توصیه بی‌توجهی به تحقیقات و نظرات کارشناسی نیست.

بدیهی است کسی با دو ساعت دوچرخه‌سواری نمی‌تواند کارشناس مسائل شهری شود. اما این اتفاق می‌تواند امتداد نگاهی باشد که شهر را برای زیستن می‌پسندد نه برای قپی آمدن و پز دادن.

آینده پیروزخان، نسبت مستقیمی دارد با اراده و شجاعتش برای تغییر این اسطوره مسلط. قاعدتا راه دشواری در پیش خواهد داشت و حواسش را اگر جمع نکند، سال نشده به خودش می‌آید و می‌بیند یکی شده مثل همان قبلی‌ها؛ بی هیچ تفاوت و تمایزی.

آنگاه است که همین منتقدان دلسوز و کارشناس هم دیگر نقدش نمی‌کنند. رهایش می‌کنند تا خودش بماند و شهری که سال‌هاست ساکنانش را فراموش کرده.

اگر این «نمایش» شهردار، اعلانی باشد برای مخالفت، نه با اشخاص که با اندیشه‌هایی که انسان جایی در چارچوب‌هایش نداشته، یقینا نتیجه‌ای به بار خواهد آورد که لبخند را بر لب منتقدانش نیز خواهد نشاند. علی‌الحساب باید منتظر بمانیم؛ همدل ولی منتقدانه.

نوشته پیروزخان چه می‌خواهد به ما بگوید؟ فرمان ایست به هیولا اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.

محمد فاضلی

عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی

محمد فاضلی، عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی در یادداشتی با اشاره به شهردار شدن پیروز حناچی گفت: آقای شهردار، «پیروز»نام، از صمیم قلب آرزو می‌کنم پیروز باشید. شما بخشی از تلاش صدساله ما برای دموکراسی هستی، دموکراسی در اداره شهرمان؛ و بیمناکیم که اگر پیروز نشوی، حنای دموکراسی رنگ ببازد.

اولین شهردار شهرساز شهر ما، بیمناکیم که چون پیروز نشوی، حنای تخصص‌گرایی هم بی‌رنگ شود. نمی‌دانم چقدر به این اندیشیده‌اید که دموکراسی و تخصص در شما به هم گره خورده‌اند و ناکامی‌ات، فراسوی شکست شهردار است.

آقای شهردار، در شهری زندگی می‌کنیم که پایدار نیست. گسل‌هایش هیولای زلزله را در خود نهان کرده‌اند. پلاسکو که فرو ریخت دانستیم آتشی زیر دریای این شهر خفته است.

بزرگراه‌هایش باید خونی در رگ‌هایش بدمند، اما همه رگ‌ها گرفته‌اند. راستی پرسیده‌ای که از عمر آبخوان شهر ما که تشنگی مردمان شهر را با آن فرومی‌نشانیم چند سال باقی مانده است؟ آیا می‌دانی که دیگر هیچ آبی در کوه و دشت و دمن نزدیک این شهر باقی نمانده است که به این‌جا منتقل نشده باشد؟ شاید همه خشکیدند تا شهر ما زنده و سبز بماند.

آقای شهردار، نه پول زیادی باقی مانده، نه فضایی که هم‌چون گذشته بفروشند تا خرج پروژه‌های عظیم و دهان‌پرکن شود؛ تشت رسوایی «عمران بتونیستی» از بام افتاده است.

شهردار پیروز، شهر ما نه دیگر تاب و توان چاک چاک شدن با بزرگراه‌ها دارد، و نه می‌توان معجزات دوطبقه کرد؛ همه آن‌چه در سه دهه گذشته بزرگ، چشم‌گیر و دهان‌پر‌کن ساخته‌اند، بر شادی ما نیفزوده است. گنداب‌های زباله‌ها، اتلاف زمان‌مان در میان خیابان‌ها، و سوزش چشمان‌مان از دود و آلودگی، گواه ناشادی ماست.

یازده سال پیش پژوهشی در سراسر کشور انجام دادم که نشان می‌داد مردم در همه کشور، شهرداری را فاسدترین سازمان کشور می‌دانند. ما را حاجت به بتون و میلگرد و آسفالت اگر هست، به اندازه حاجت‌مان به رفع فساد و برکشیدن شفافیت نیست.

شهردار شهرساز، سازوکار انتخاب آدم‌ها، پیمان‌ها و قراردادها، صدور مجوزها و معاملات را شفاف کنید. شهردار، حنای نصیحت‌هایی که به در و دیوار شهر می‌آویزند، رنگ باخته است، اخلاق را در کردار سازمانی شهرداری آقای شهرساز ببنیم، خوش‌تر است.

شهرداران پیش از تو، با مردم سخن نگفتند. خیلی زود پیمانکاران و مطالبه‌گران پروژه‌ها به دام‌شان انداختند. اما شما با مردم سخن بگو، از این‌که درآمد شهر چیست، خرجش کدام است؛ زباله‌اش از اندازه بیرون است، و بازیافت نمی‌شود. دست یکی از محققان اجتماعی را بگیر و با هم به «گودهای زباله» اطراف شهر سر بزنید.

کودکان و مهاجران را ببین که چگونه لای زباله‌ها دست و پا می‌زنند و این شهر از سامان دادن به صنعت و تجارت «طلای کثیف» بازمانده است. مردی کن و در این سه سال، بر به‌سامان کردن جمع‌آوری، تفکیک و بازیافت زباله تهران متمرکز باش، پیروز می‌شوی.

شهردار پیروز، پول یارانه بنزین و گازوئیل به جیب کثیری از مردمان این شهر نمی‌رود، اما بی‌شک دود گازوئیل و بنزین یارانه‌ای حلقوم خلق را دریده و نفس‌شان را بریده است. جماعتی از اهل فکر اندیشه‌هایی برای پایان دادن این بلاهت دارند؛ آن‌ها را جدی بگیر و در میان دولتیان، صدای‌شان باش. هر چه بر افزودن خیابان‌ها اهتمام کنی، ماشین‌ها همت تو را فنا می‌کنند، دوچرخه‌ها را دریاب.

شهردار شهرساز، گیاهان بومی شهر ما را از بیخ کنده و فضای سبزش را به چمن آراسته‌اند، و آب این آبخوان رو به تباهی را پای آن قربانی می‌کنند. باور کن گیاه‌شناسان این سرزمین می‌توانند این مصیبت را با گیاهان سازگار با کم‌آبی درمان کنند، فقط باید پشت‌ و پناه‌شان باشی تا پیش چمن‌دوستان کم نیاورند.

شهردار، پول بسیار پایان یافته، اما مردم بسیار می‌دانند؛ اگر نیک‌اندیش، نیک‌گفتار و نیک‌کردار باشی، مردمان خسته از بی‌عقلی‌ها، عقلانیتی را که تو میدان دهی گرامی داشته، سرمایه‌ات می‌شوند.

آقای شهردار، فقرا و ضعفای این شهر به پشتیبان نیاز دارند، نظام حمایت اجتماعی، و برخی نیک‌اندیش و مردم‌دار به طرح و اجرای دست مهربان حمایت اجتماعی اندیشیده‌اند، میدان بده تا شهر تو را به «مهربانی سیستماتیک» مزین کنند.

آقای شهردار، قریب ۴۰۰ ساختمان سرای محله را به سرای گفت‌وگو، تعامل و جلب مشارکت مردم بدل کن؛ پیش از آن نیز انبوه دشواری‌شان را دریاب.

حنای ساخت‌وساز دیگر رنگی ندارد، شهرداری «پیروز» را اصلاح سازوکارها شایسته است. عقلانیتی دیگر همراه مردم و نخبگان، بر بنیان شفافیت و پاسخ‌گویی بر پا کنید.

آقای شهردار، «خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی»، سودای ریاست جمهوری را اگر رها کنید، ماندگار خواهید شد.

نوشته پیروز باشی پیروز اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.

سعید سعیدی

مدیر روابط عمومی تاسیسات نیوز

 یکی از شاخصه‌های کلیدی دولت یازدهم، انجام اقداماتی بود که به نزدیک کردن ذهنیت جامعه به کلید نمادین روحانی کمک می‌کرد.

بی‌شک یکی از این اقدامات مسرت‌بخش به‌دست وزیر وقت راه و شهرسازی صورت گرفت. خرید هواپیماهای جدید ایرباس و بوئینگ بعد از تقریبا ۴۰ سال، از بزرگ‌ترین کارهایی بود که آخوندی را از سایر وزاری راه و شهرسازی تاریخچه ایران متمایز کرد.

عملکرد قوی آخوندی آنقدر چشمگیر بود که رییس جمهور از ایشان به‌عنوان وزیر برند یاد کرد که بی‌نیاز از دولت کار خود را به خوبی و با نتیجه‌ای مطلوب انجام می‌دهد.

جایگاه آخوندی در مقام یک وزیر برند، اما خیلی دوام نیاورد و بعد از چند سال اختلاف‌‌ نظرها بر سر موضوع بافت فرسوده، آخوندی را بر سر دوراهی قرار داد که در نهایت راه استعفا را پیش گرفت و دولت را در نیمه‌راه تنها گذاشت یا شاید هم تنها ماند.

حال این سوال مطرح می‌شود که آخوندی پس از چند سال فعالیت ارزنده در وزارت راه و شهرسازی از کجا ضربه خورد که مساله بافت فرسوده، استعفا را به او تحمیل کرد.

اما همه چیز به این ضربه ساده ختم نشد، بلکه پس‌لرزه‌هایی هم بعد از استعفا متوجه او شد، طوری که باد تند انتقاد از عملکرد او که روزی از ایشان به‌عنوان وزیر برند یاد می‌شد، دست‌بردار نبود و شاید همین مساله و حواشی باعث شد تا آخوندی پیروزی در میدان شهرداری تهران را به پیروز حناچی واگذار کند.

نوشته آخوندی، رفیقی که در نیمه‌راه جا ماند اولین بار در تاسیسات نیوز. پدیدار شد.