دم ما هم گرم!
همکاران گرامی سلام و خداقوت
بیماری کرونا بی رحمانه و ناجوانمردانه می تازد و بسیاری را بیمار کرده است و متاسفانه جان بسیاری از انسان ها را گرفته است. در این جنگ نابرابر که انسان ها با موجودی مرموز و بی رحم می جنگند و اطلاعات خاصی هم از آن ندارند؛ پزشکان در صف مقدم این مبارزه، جانانه و قهرمانانه ایستاده اند و امید به پیروزی را در ما زنده نگاه می دارند. در خصوص جانفشانی این بزرگان و سرداران بی نظیر هیچ سخنی نیست. خداقوت و تنتان سالم.
اما این مبارزه جنگاوران دیگری نیز دارد که متاسفانه نادیده گرفته شده اند و البته بی توجه به این فراموشی و نسیان عمومی به کار خود ادامه می دهند چنانی که همیشه چنین بوده اند. اگر خط مقدم جنگ در دست پزشکان باشد عقبه ای که تسلیحات به آنها می رساند به جز دارو، مهندسانی هستند که این سازه های عظیم بیمارستان نام را می سازند و نگهداری می کنند و مواظب هستند که منطقه عملیاتی این مبارزان در بهترین وضعیت خود حفظ شود.
اگر بیمارستانی به تعداد ICU های خود افتخار می کند و اتاق های بستری و عمل بی وقفه کار می کنند باید آنانی را ارج نهاد که این سازه های عظیم را طراحی کردند و ساختند.
مهندسان معمار و سازه و تاسیسات برقی و مکانیکی در ساخت کمک کرده اند و اکنون مهندسان تاسیسات برقی و مکانیکی هستند که به جز فرآیند ساخت، اکنون نیز در بحبوحه جنگ در حال خدمت رسانی هستند. نگهداری ساختمان و تجهیزات، تعمیرات مداوم هواسازها، موتورخانه ها، تاسیسات گازهای طبی و ده ها بخش وابسته دیگر هریک دل شیر می خواهد. تعویض یک فیلتر معمولی دستگاه هواساز یعنی مواجهه با بستری مملو از ویروس ها و باکتری های مختلف که تنها یکی از آنها ویروس کرونا است. خرابی یک فن کویل کوچک یعنی رفتن به بطن خطر و تعمیر نفس گیر آن. خرابی یک فن ساده روی بام یعنی به دل آتش زدن و در این گرمای طاقت فرسا در بام وسیله ای را تعمیر کنیم که از آن ویروس ها و باکتری ها در حال فوران است. یک چگالی بالای آلودگی در هوای خروجی و کسی که زیر ماسک و گرمای آفتاب در حال تلاش برای بازکردن یک پیچ زنگ زده است. مگر می شود بیمارستانی باشد که تیمی از مهندسان و تکنیسین های تاسیسات مکانیکی و برقی در آن مستقر نباشند.
این تمام ماجرا نیست. مهندسان تاسیسات همه جا در حال جان فشانی هستند. در ایام تعطیلات فروردین که همه جا تعطیل بود مهندسان و تکنیسین های تاسیسات باید در کارخانه ها و تصفیه خانه های آب و فاضلاب و … بودند و بی توجه به بیماری کار می کردند. حتی ناظران نیز باید به نظارت ساختمان ها می رفتند و تاسیسات را بازرسی می کردند و سیستم گاز ساختمان را تأیید می کردند. زیرا بدون تأیید آنها خانه ها روشن نمی شدند و به کار نمی افتادند.
اگر بسیاری از شاغلان دولتی و غیر دولتی توانستند دور کاری کنند، هیچ مهندس ناظری نتوانست چنین کند که نشدنی بود.
لطفاً نگویید خوب پولش را گرفته اند. وضعیت رفاهی مهندسان به ویژه طراحان و ناظران در جامعه قابل مشاهده و کاملاً ملموس است. این حق الزحمه ناچیز این گران قدران در مقایسه با بسیاری دیگر چندان قابل بیان نیست. همچنان می بینیم که کارگاه های ساختمانی و عمرانی ناگهان دچار هجمه ویروس قرار می گیرد و ده ها نفر از دفتر فنی باهم به قرنطینه می روند. دانشگاه رفتگانی که در اتاقی چند متری چپیده اند و می سازند تا چرخ دیگران بچرخد!
خواستم این چند خط ناقابل را به آنان اختصاص دهم. همکارانی که با دیسک کمر، رباط صلیبی پاره شده و یا هر عیب دیگر باید با کرونا نیز بجنگند بدون آن که حتی رئیس سازمان نظام مهندسی استان و یا کشور، که خود باید از آنان باشد، لااقل به زبان از آنان تقدیر کند. گویا این مبارزه برای همه قابل تقدیر است ولی برای ما وظیفه محتوم!
دیگران گناهی ندارند که : کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها! دم همه ما گرم . خودمان که می دانیم.
تابعد!