تهویه مکانیکی:
عمل تهویه و نیاز به تامین هوای تازه ی کافی، دغدغه ی اصلی مهندسان گرمایش و تهویه در دهه ی 1890 به شمار می آمد. در نتیجه، تهویه مکانیکی در بسیاری از ساختمان های بزرگ و بلند، به کار گرفته شده بود.
در همایشی مربوط به انجمن نوپای مهندسان گرمایش و تهویه ی آمریکا (ASHVE) در سال 1899، نویسنده ی مقاله ای با نام “نکاتی در رابطه با تهویه و گرمایش ساختمان های بلند”، بیان داشته بود که از بسیاری از دفاتر کاری در اغلب ساختمان های اخیر بازدید کرده است.
وی بیان می دارد: زمانی که از هوای بیرون وارد فضای داخل ساختمان می شوید، به نظر می رسد که این اماکن حداقل از برخی جنبه ها، شبیه به محل نگهداری حیوانات هستند. نویسنده ی این مقاله، به بوی زننده ی موجود در فضا اشاره داشت و فکر می کرد که همین مساله، نشانه ی مهمی از ضرورت وجود تهویه در ساختمان است.
در متن این مقاله، او به تهویه مکانیکی اشاشره نموده بود. وی همچنین نوعی از سیستم های تهویه مکانیکی را برای استفاده در ساختمان های بلند توصیف کرده و مشکلات مربوط به تعبیه ی کانال ها را برشمرده بود. برخی از سیستم ها، تنها با کانال های تخلیه و فن های خروجی با ورودی های طبیعی کار می کردند.
سیستم های دیگر نیز دارای فن های تغذیه با تخلیه ی طبیعی بودند. یکی از تاسیسات جدیدی که در ساختمانی در Buffalo نیویورک به کار رفته بود، از تاسیسات تهویه به منظور گرمایش و تهویه ی کامل ساختمان بهره گرفته بود (یعنی بدون استفاده از رادیاتورها). نویسنده ی مقاله ی فوق، همراه با پیش بینی هایی در خور توجه، پیشنهاد کرده بود که راه حلی ایده آل برای چنین سیستم هایی، می تواند داشتن کانال های دوگانه باشد که یکی سرد و دیگری گرم است.
Wolff. R Alfred، یکی از پیشگامان طراحی سیستم های مکانیکی در آغاز قرن بیستم در ایالات متحده بود و کسی بود که مسوولیت سیستم تهویه ی تمام هوا 1 در Buffalo را به عهده داشت. وی از سال 1889 تا زمان مرگش در سال 1909 حدود 100 سیستم مختلف را طراحی نمود. این ساختمان های بلند، به شکل مکانیکی تهویه نمی شدند.
به عنوان مثال، ساختمان 20 طبقه ی Surety American در نیویورک که در سال 1896 تکمیل گردید، دارای دو سیستم مکانیکی تامین هوای گرم و سیستم تهویه ی خروجی بود که در هر ساعت، چهار بار هوای موجود را با هوای تازه جایگزین کرده و تنها هفت طبقه ی اول را پوشش می داد.
ادامه دارد…
انتهای خبر