برندهای قدیمی و استخوان دار کشور ما، تا سالها پیش همگی دارای شرکای تجاری اروپایی، آمریکایی و یا ژاپنی بودند.
چندی است که در پی تلاش دولتمردان ما در عرصه های بین المللی، تحریم های ناجوانمردانه شکاف هایی سترگ برداشته است وویزاهای دیپلماتیک صادر شده از سوی کشورمان و یا از سوی سایر کشورها برای سیاستمداران ما، رو به فزونی نهاده است. در پی این خیز بزرگ، طبیعی است که صنایع سنگین و نفت ما نیز رو به جلو حرکت کنند و از این ایستایی ترسناک دست کشند. دیدیم که چندی پیش کنفرانسی بزرگ با میزبانی وزارت صنایع و با حضور خودرو سازان بزرگ جهان در تهران بر پا شد تا بار دیگر این صنعت به تلاش ایرانیان و با دانش برندهای بزرگ جهان رونقی دوباره یابد. در نفت و سایر صنایع نیز چنین می بینیم. در این میان آنچه که باعث تعجب من است و تصور می کنم فراموش شده است، نبود استراتژی مشخصی برای تولید در عرصه صنعت تاسیسات ایران است. در عصری که ما ماهواره می سازیم و یا در سایر صنایع پیشرفت می کنیم چرا هنوز از ساخت پمپ و کمپرسور، این دو کالای حیاتی و استراتژیک، ناتوان هستیم. بله در کشور ما نیز پمپ ساخته می شود. چنانکه پراید هم می سازیم. اما … .
برندهای قدیمی و استخوان دار کشور ما، تا سالها پیش همگی دارای شرکای تجاری اروپایی، آمریکایی و یا ژاپنی بودند. تحت استانداردهای آنها تولید می کرند و رفت و آمد علمی و فنی داشتند. اکنون برندهای ما تنها هستند و عده ای دلال رفت و آمد تجاری دارند. صنعت ما را چه شده است که بر سر نمایندگی انحصاری کالاهای دیگران دعواست؟ این خواب گران را سحر، کی است؟
پس کو ارج و ارزش تولید؟ پس کجاست حس میهن پرستی ما؟ چگونه است که در مجموعه بسیاری از برندهای ما، بخش تحقیق و توسعه حتی تعریف نشده است؟پس کجاست قبح کپی کاری؟ برندهای مولف ما کجا هستند؟ چند نفر از مدیران عامل اکنون مقیم آمریکا و کانادا هستند؟ و چند نفر درایران؟ و چند نفر در ایران و زنده؟ چه کرده ایم با خودمان؟
همکاران محترم، مدیران عزیز، دولتمردان بزرگ،
این شب شراب نیرزد به بامداد خمار!
پایان پیام/.