رسانه‌ها همواره نقش مهمی در اطلاع‌رسانی داشته و دارند، به‌ویژه اگر در حوزه‌ای تخصصی متمرکز باشند. اما این روزها، شرایط اقتصادی و بازار ناآرام و خشن کاغذ، کاری کرده که بسیاری از رسانه‌ها یا توقف چاپ را لبیک گفته‌اند و یا برای گذر از این بحران، به شیوه‌ای دیگر متوسل شده‌اند. گفتگویی با مهندس میلاد حاتمی، سردبیر نشریه مهندسی ایمنی انجام داده‌ایم و چشم‌انداز اقتصادی سال آینده را از نگاه ایشان جویا شدیم. متن این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:
سال ۹۷ هم به خاطره پیوست و باید وارد سال ۹۸ شویم. سالی که در طالع بینی‌ها سـال خــوک است. حیوانی که سمبل پول و ثروت است. با توجه به این نامگذاری، چشم‌انداز شما برای وضع اقــتصاد و کسب و کار چگونه است؟
غربالگری بازار کار، ماندن حرفه‌ای‌ها و وادادن واسطه‌ها و افراد، شرکت‌ها و کسب‌وکارهای کوچک در بازار رقابتی امری عادی است. حالا در تمام جهان این وضعیت به شکل طبیعی و در کشور ما ایران به جبر تحریم و مشکلات اقتصادی و معیشتی، رخ می‌دهد. ۹۸، سال آغاز دوباره است؛ موعد تفکر و بهینه‌سازی، تلاش و کوشش مضاعف برای رستن و قد کشیدن؛ رسیدن به آفتاب هزینه دارد. ما اصلاً زندگی و کار بی‌مضیقه را بلد نیستیم؛ مطمئن باشید بازار و ایرانی مبتکر راه خود را پیدا می‌کند، ریشه‌های ما به آب، دست‌های ما به آفتاب می‌رسد؛ ما دوباره سبز می‌شویم.
اگر وارد این حرفه نمی‌شدید، فکر می کنید الان چه شغل دیگری داشتید؟
البته این ســؤال در مورد من صدق نمی‌کند چــون اکنون هم روزنامه‌نگار هستم اما اگــر شغل فعلی را نداشتم بی‌شک به دنبال علاقه‌ی اولم، سینما می‌رفتم.
آیا سال ۹۷ برای شما سال خوبی بود؟ تلخ‌ترین و شیرین‌ترین اتفاقاتی که در این سال برای شــما و شرکت متبوع شما رخ داد، چه چیزی بود؟
سرعت گذار را می‌توان شاخصه اصلی ۹۷ محسوب کرد. سالی که بی‌ثباتی تمرکز همگان را در وهله‌های مختلف به هم ریخت و کسی متوجه آمدن و رفتن ماه‌ها و فصل‌هایش نشد؛ گویا سگ (که بر اساس تقویم مغولی حیوان سال ۹۷ است) به دنبال همه ما گذاشت! برای من اتفاق شیرین شاید ایستادگی و انتشار متواتر نشریه مهندسی ایمنی و تلخ، اجبار برای جدایی از برخی همکاران و تن دادن به تعدیل برای فرار از تعطیل باشد.
مهم‌ترین دستاوردهایی که شرکت شما در سال ۹۷ کسب کرد چه بودند؟ آیا در این سـال توانستید به برنامه‌ها و اهدافی که سال گذشته تعیین کرده بودید، برسید؟
گاهی فقط ماندن مهم است. جنگ برای بقا (که با توجه به قیمت هفت برابر شدن کاغذ و چند برابر شدن دیگر اقلام تشکیل‌دهنده علل تامه انتشار، اصلاً غلوآمیز نیست) از همان اردیبهشت آغاز شد و تمام رشته‌ها را پنبه کرد. برنامه‌ها و اهداف فراموش شدند و ماراتن استقامتی آغاز شد. در چنین اوضاعی پای لنگ و هیکل نیمه‌جان نشریه‌ای را به ۹۸ رساندن خود به‌عنوان دستاورد محسوب می‌شود.
رویایتان برای سال آینده چیست؟ چه اقداماتی برای تحقق این رویاها انجام می‌دهید؟
ناامیدی بزرگ‌ترین گناه است و ما امیدواریم اما آن‌قدر دستمان سوخته که دلمان ترسیده است. هر بار حرف اعتلا و توسعه شد و هر وقت برنامه ریختیم، فشاری بیرونی و ناگهانی آن را به هم زد. واقع‌بین اگر باشیم گمان نکنم جاخالی دادن‌ها و دویدن‌ها جایی برای رویا پردازی باقی گذاشته باشد. متأسفانه امروز فکر کردن به رویا مصداق خیال‌بافی و تلاش برای تحققش عبث می‌نمایاند اما همان‌طور که پیش‌تر هم اشاره شد، رویا اگر نیست امید برای بهبود است و امیدواریم که خوک (حیوان سال ۹۸)، نماد ثروت و نیک بختی با ما بسازد و دوباره رخصت رویاسازی برایمان پیش بیاید.
کمی در خصوص خانه تکانی و نوروز برایمان بگویید.
باورش سخت است اما روزگاری به‌جز جانماز همیشه خوش بوی مادربزرگ، عیدی، توپ و حتی کاغذ رنگی در نوروز بوی خاصی داشت! اکنون‌که می‌نویسم در دفتر مجله هستم و شخصی برای نظافت شب عید آمده است؛ مردی باوقار که در گپ چای‌خوری خود را مهندس برق صنعتی معرفی کرد. مگر می‌شود خوش بود؟ پیشنهاد می‌کنم اگر برای خرید به خیابان می‌روید چشمتان را از روی سنگ‌فرش‌ها برندارید! حال خیلی‌ها خوب نیست. اما اگر از حال خانه‌تکانی خواسته باشید برقرار و بر دوام است. باور کنید خانه‌تکانی آخرین مقوله‌ای است که اگر بنا به نابودی نوروز هم باشد (که آن روز دور باد)، حذف می‌شود. این یکی از سلاح‌های قابل‌اتکای زنان برای تلافی یک‌ساله است و چنان از کیان آن حمایت می‌کنند که مطمئن باشید تا ابد الاباد برقرار خواهد بود.
بهترین خبری که دوست دارید در سال ۹۸ بشنوید چیست؟
۹۷ یک شوخی بود!
یک فیلم و یک کتاب پیشنهاد کنید.
فیلم «افسانه نارایاما» محصول ۱۹۸۳ از ساخته‌های «شوهی ایمامورا» و رمــان «همنوایی شبانه ارکستر چوب‌ها» به قلم «رضا قاسمی» که در سال ۱۳۸۰ در ایران به انتشار رسید.
