تاسیسات نیوز – صدیقه بهزادپور: دولت چهاردهم با شعار وفاق ملی و تلاش برای همگرایی میان نیروهای سیاسی و اجتماعی کشور روی کار آمد، اما روندهای اخیر نشان می‌دهد که تحقق این هدف با چالش‌های جدی مواجه است. یکی از مهم‌ترین نمونه‌ها، استیضاح سیاسی عبدالناصر همتی است که به وضوح نشان‌دهنده ناکارآمدی شعار وفاق ملی است.
استیضاح همتی، که به نظر می‌رسد بیشتر از آنکه به نفع منافع ملی باشد، در راستای اهداف سیاسی و حزبی صورت گرفته، به نوعی بازتاب‌دهنده شکاف‌های عمیق در ساختار سیاسی کشور است. این اقدام، یادآور برکناری ظریف در دولت‌های گذشته است که نشان می‌دهد در عمل، وفاق ملی به یک شعار تبدیل شده و در عمل، مسیر یک‌طرفه‌ای را دنبال می‌کند.
در شرایطی که دولت باید به دنبال ایجاد همدلی و وحدت میان گروه‌های مختلف باشد، اینگونه اقدامات نه تنها به تقویت وفاق ملی کمک نمی‌کند، بلکه به تشدید اختلافات و تنش‌ها دامن می‌زند. به نظر می‌رسد که برخی از نیروهای سیاسی به جای تلاش برای همگرایی، در پی حذف و کنار گذاشتن رقبای خود هستند.
این روند، به تحلیلگران این پیام را می‌دهد که جاده وفاق ملی در واقع یک‌طرفه است و تنها منافع یک گروه خاص را در نظر می‌گیرد. در نتیجه، نه تنها شعار وفاق ملی محقق نمی‌شود، بلکه ناکارآمدی‌های بیشتری در پی خواهد داشت که می‌تواند به آسیب‌های جدی‌تری برای منافع ملی منجر شود.
در نهایت، برای تحقق واقعی وفاق ملی، نیاز است که تمامی گروه‌ها احساس کنند که به صورت عادلانه و بدون تبعیض در مدیریت کشور سهیم هستند و این امر تنها با تغییر رویکردها و پذیرش تنوع نظرات و دیدگاه‌ها ممکن خواهد بود. در غیر این صورت، جاده وفاق ملی همچنان یک‌طرفه باقی خواهد ماند و منافع ملی در سایه اختلافات سیاسی قربانی خواهد شد. همه اتفاقات اخیر حکایت از این دارد که وزنه وفاق برای جناح دیگر سنگین تر است. این در حالی است که قطعاً هر دولتی با روی کار آمدن، سیاست‌های خود را پیاده می‌کند و نیاز به تیم مدیریتی همسو دارد. این روند باعث شده است که بسیاری از تحلیلگران از یک “جاده یک‌طرفه” سخن بگویند، یعنی فرآیندی که در آن فقط منافع یک گروه حذف می شود و به دنبال آن ناکارآمدی ها در کوس و کرنا نواخته می شوند. رویکردی که به نظر می رسد نه نشانی از وفاق دارد و نه نشانی از منافع ملی.
